Latinos; bruine mensen, met een gouden hart!

Nou eindelijk. Hier ben ik weer. Wat leuk dat iedereen er zo naar uitkijkt om mijn verslag te lezen. Of moet ik zeggen, wat leuk dat mensen zo graag als eerste willen reageren en er daarom op gebrand zijn dat ik een nieuw verslag schrijf. Ik heb gehoord dat er een wedstrijd onder jullie is ontstaan (bij de actieve reageerders althans, die zelfs auto´s gaan verkopen op mijn site), en wat is een wedstrijd zonder prijzen. Ikzelf ben ook benieuwd wie het voor elkaar krijgt om als eerste te reageren, misschien moet ik de eerste, tweede en derde een prijsje geven, die ik dan opstuur. Is dat niet iets? Krijg je er nog wat voor terug ook! ;)

Haha, nee nu even serieus, ik ben blij dat jullie zo graag mijn avonturen bij willen houden, ook al moeten jullie soms meer dan een maand op me wachten!

De vorige keer excuseerde ik mij dat het zolang duurde omdat ik geen tijd had om te schrijven, want ik was 5 plaatsen verder getrokken. Vandaag maak ik het excuus dat ik geen tijd heb gehad omdat ik inmiddels 4 landen en 11 plaatsen verder ben getrokken. Hieruit kunnen we inderdaad gezamelijk concluderen dat ik niet stil heb gezeten. Integendeel. Nu heb ik jullie zoveel te vertellen en moet ik zoveel foto´s laten zien, dat ik zou zeggen: Pak een stevige bak koffie, een kop thee of een lekker wijntje erbij met wat borrelnootjes (voor de Spanjaarden onder ons die dat daar niet hebben, zij mogen wat tapas erbij pakken), ga dan lekker onderuitgezakt achter je computer zitten, gebruik het als een excuus om onder je huiswerk uit te komen en maak het jezelf zo comfortabel mogelijk. Dit wordt waarschijnlijk mijn langste verslag!

Nou, ik wacht even tot jullie gesettled zijn...

Dan begin ik nu waar ik in mijn vorige verslag, lang geleden, was geeindigd. Het mooie koloniale stadje Antigua, aan de voet van de vulkaan Agua, waar ik zo de intentie had om vrijwilligerswerk te doen. Ik ben alleen bang dat ik eerlijk moet bekennen dat het bij die intentie is gebleven. En ik kan 50 smoesjes vertellen, maar er is er maar één van waar. Simpelweg het feit dat ik de mentaliteit van de locals heb overgenomen. Twee weken nadat ik mijn laatste verslag had geschreven, was ik er nog steeds heilig van overtuigd dat ik mañana (morgen) zou gaan informeren...
Maar wat heb ik eigenlijk gedaan dan? Dat is een vraag die me 10 keer per dag werd gevraagd en het antwoord is heel makkelijk. Ik stond elke dag op met een big smile, maakte geen plannen want dat is onmogelijk, en verveelde me nooit door alle mensen die ik heb ontmoet. De ene dag was het hoogtepunt een koffietje drinken in het park met iemand uit het hostel, de andere dag gebeurde het een na het ander. Inmiddels had ik geleerd dat het op dinsdag Ladies Night was in de Monoloco, op woensdag salsa live band in La Esquina, op donderdag gratis Cuba Libre in La Sala, op vrijdag Ladies Night in Sinventura en op zaterdag alle kroegen stampvol zaten met massa´s gezellige stappers. En dat nachtleven was ook onweerstaanbaar voor een jonge meid als ik! Zo heb ik in de kroeg een heleboel locals ontmoet en mijn ogen uitgekeken voor de goede salsadansers. Een vriendengroep die ik inmiddels vaker had gezien heeft me zelfs nog uitgenodigd om met ze op vakantie te gaan naar El Mirador, een hike door de jungle naar de grootste Mayatempel in het noorden van Guatemala. Helaas zou ik dan nog een paar weken moeten wachten, bovendien was het de vraag of ik wel op tijd zou zijn om ons pap, Aaron en Sem in Costa Rica te ontmoeten. Het was erg jammer, maar ik kan nu met een gerust hart zeggen dat ik de juiste beslissing heb genomen.
Er zijn nog een aantal dagen in Antigua die ik heb meegemaakt die ik graag met jullie wil delen, want ik heb heus niet élke dag in de bar gefeest. Zo was er een paar dagen voor Sinterklaas een Nederland-invasie in mijn hostel (vier Nederlanders), dus kon ik eindelijk wat Nederlands praten, Nederlands koken en mijn enthousiasme delen omdat ik in de supermarkt chocolademunten had gevonden. Sinterklaas vieren zit nou eenmaal in mijn bloed, waar ik ook ben!
Op vrijdag 3 december wilde twee Nederlandse jongens de vulkaan Pacaya gaan beklimmen, waar ik in mijn vorige verslag foto´s van had laten zien en over had verteld. Nu is er een ochtendhike en een avondhike. In de ochtend heb je mooie uizichten, in de avond kun je de rode gloed zien van de lava. Ik had al de intentie om nog een keer te gaan.. En dit keer was het niet alleen bij een intentie gebleven! Ik kon er namelijk maar niet genoeg van krijgen. De pas zat er dit keer flink in, dus na 1 uur en 40 minuten stonden we aan de top. En dan niet zomaar de top. Het was dezelfde top als een paar weken geleden, maar eigenlijk had het net zo goed een andere kunnen zijn. We stonden daar op een mysterieuze vlakte wat zich lavasteen noemt, tussen mist, met stoom en warmte van de vulkaan onder onze voeten, en met enkel het licht van de ondergaande zon. Ik zei vorige keer al, als ik die vulkaan voor de tweede keer beklim, geloof ik misschien dat het echt is. Maar ik geloofde op dat moment eigenlijk alleen dat ik op de filmset stond van The Lord of the Rings. Wat prachtig, wat adembenemend mooi en wat ongelooflijk dat er zo´n plaats op aarde bestaat. Echt. Ik ben ontzettend blij dat ik het nog een keer heb gedaan!
Op 4 december heb ik ook nog iets speciaals meegemaakt. Het was de bedoeling dat ik die dag een tentoonstelling ging zien van de ontwikkeling van Latijns-Amerikaanse muziek. Overal hingen schermpjes en koptelefoons en kon je de muziek luisteren en de dansen die erbij hoorden zien. De vloer stond vol met voetstapjes en de daarbij horende dans. En dat is de reden dat ik daar welgeteld 5 minuten binnen was geweest. Een stel grappende zakenmannen kwam op het moment binnen toen ik net de pasjes van de tango door aan het nemen was en zij waren erbij ingehaakt. Drie mannen van in de 40 uit Mexico, Guatemala en Colombia nodigden me erna uit om met ze mee te gaan lunchen en zo kwam ik in een van de duurste restaurants terecht van Antigua. Daar hebben we gezellig gelachen, gekletst en gegeten. Omdat ik al een tijd in Antigua zat, had ik ze rondgeleid als tegenprestatie (ze stonden erop om mijn lunch te betalen) van de markt, naar het centraal park, naar de oude ruines en naar een ander duur restaurant. Daar zijn we het dakterras opgegaan om uit te kijken over de machtige vulkaan Agua, de ondergaande zon en het pittoreske Antigua, waar ik een deel van mijn hart verloren ben. Dat zijn herinneringen waar ik over 50 jaar nog steeds een traantje bij wegpink. Wauw. Dat dat mij mag overkomen. Wat is het leven toch een cadeau!
Dan was er helaas op 5 december geen pakjesavond voor mij, of ook maar iets wat met Sinterklaas te maken had. Maar. Er was op 7 december wel een feestdag die wij in Nederland niet kennen. Op die dag was het namelijk de duivelverbranding om de boze geesten weg te houden. In de avond dromden alle mensen uit Antigua samen om naar de uitgang van Antigua te gaan. Daar hadden ze een enorme duivel neergezet die om stipt 18.00 uur omtoverde in een vuurzee. Ik had niet verwacht dat latino´s stipt konden zijn, of misschien was dit wel de uitzondering. In ieder geval heb ik alleen het enorme ´kampvuur´ gezien. Het was een hele happening met overal eetkraampjes en sommige mensen hadden hun eigen duiveltjes gemaakt en verbrand, waardoor je af en toe de ijzeren geraamtes zag hangen in de straten, bij hun voordeur.. Erna ging iedereen feestvieren in de kroeg tot in de late uurtjes (je ziet maar, ik pas me gewoon goed aan aan de locals)…

Toen had ik op de donderdagavond erna in mijn bed, van de ene op de andere minuut besloten dat ik de vrijdagochtend 10 december naar San Salvador wilde gaan, de hoofdstad van El Salvador, een klein landje onder Guatemala. Ik had wisselende dingen gehoord van medebackpackers en ik wilde mijn eigen mening creeren over dit stukje aarde. En lieve mensen, ik ben er maar een weekje geweest, maar wát een indruk heeft het op me gemaakt. De 12-jarige oorlog is nog niet zo lang geleden afgelopen en ik heb gemerkt dat ze er nu nog hard mee bezig zijn om het op te bouwen. Het is nog niet erg toeristisch omdat iedereen zegt dat het gevaarlijk is. Ik heb daar niet veel van meegekregen moet ik eerlijk zeggen. Ik had gehoord dat de mensen erg schuw waren, maar ik kan het tegendeel bevestigen. De mensen zijn echt buitengewoon aardig, staan altijd open voor een goed gesprek en zijn erg behulpzaam.
In San Salvador was niet erg veel te beleven, daarom had ik besloten naar La Libertad te gaan, een machtig mooi vissersdorpje aan de Pacific. Heerlijk gezwommen, lekker boek gelezen en een wandelingetje gemaakt naar het strand ernaast, als voorproefje op een groot avontuur wat me de volgende dag te wachten stond.
Die dag was namelijk het idee ontstaan om mijn tas te pakken en via de stranden naar Playa El Tunco te lopen, een van de beste surfspots in Centraal-Amerika. Zo ben ik vanaf half twee ´s middags gaan lopen over de mooiste stranden die ik tot nu toe had gezien met palmbomen langs de kant en de brandend hete zon boven me. Uren heb ik gewandeld, tot ik bij een stel rotsen kwam. Daar moest en zou ik overheen gaan van mezelf, ik was ervan overtuigd dat daarachter El Tunco moest liggen. Het werd alleen wat gevaarlijker, de zon ging bijna onder en de zee werd wilder. Op sommige punten stond ik wel 5 minuten te wachten om te kijken wanneer de zee op z´n laagst was, zodat ik kon rennen naar de volgende rots, voordat al mijn baggage nat werd. Het was me een enorm avontuur, en de adreline zat tot in mijn oorlellen. Helaas kwam ik na een flinke klim, met een tas van 5 kilo, mijn gympies aan elkaar geknoopt om mijn nek, op mijn blote voeten, uit bij een doodlopend stukje rots. Het enige waar ik tegenaan keek, was een soort van resort-achtig iets, met een trap er naartoe. In alle hoop klom ik zowat uitgedroogd de trap op, om te kijken of er iemand was. Teruggaan was eigenlijk geen optie, want het werd vloed en de zee smakte te hard tegen de scherpe rotsen. Ik had me bovenaan de trap (waar niemand te bekennen was en de poort met het grote slot onmogelijk te openen was) al voorgenomen om op de laatst beklommen rots te slapen en me er al bij neergelegd dat dat de enige optie was. Na een tijdje vond ik het zelfs wel een avontuurlijk idee ook. Net toen ik de trap weer afliep, hoorde ik een mannenstem met de vraag wat ik daar deed en met de mededeling dat ik niet verder kon. Tsja. Dat had ik ook al geconcludeerd. Ik moet er vast raar uit hebben gezien met opengehaalde voeten, een dikke rugzak en mijn strandkloffie, maar hij was zo aardig om me in ons 2-minutengesprek uit te nodigen om in zijn tweede huis met zwembad, palmbomen en een balkon met uitkijk over zee, te slapen. Geen resort dus, gewoon een privéhuis. Hij bracht me twee kokosnoten uit eigen tuin met een rietje erin, ik had vast dorst. Ja. Nogal! Verder liet hij me na een half uurtje praten met rust en liep naar het huis ernaast… En zo wordt je dan de volgende ochtend wakker met een zeebriesje, bedank je de man hartelijk voor zijn gastvrijheid en loop je één kilometer over de gewone weg naar Playa El Tunco. Dames en heren, ik kan jullie vertellen, dat was me een avontuur zeg, eentje die me nog heel lang zal heugen!
Na de ochtend en een deel van de middag in het prachtige surfersoord te hebben doorgebracht, pakte ik de bus naar Sonsonate, een bergdorpje zo´n twee uur van het strand af (dat zijn lekker kleine afstanden hier). Van Sonsonate tot Ahuachapán loopt de Ruta de los flores, de Bloemenroute. Dat heet zo omdat er van december tot februari langs de kant van de weg enorm veel bloemen in bloei staan, in allerlei kleuren, soorten en maten. In Sonsonate was er niet veel te zien, maar een dorpje die op de route ligt, genaamd Juayúa was te idyllisch om over te slaan! Het was echt klein, met een kerkje, parkje en allerlei gekleurde huisjes. Op sommige muren en alle lantaarnpalen waren bloemen geschilderd, echt heel erg mooi. Hier ben ik twee nachten gebleven, en ben toen verder gegaan naar Apaneca, Ataco en Ahuachapán, zodat ik vanuit de bus de Bloemenroute helemaal had gezien. Helemaal fantastisch. Daarna doorgegaan naar Santa Ana. Die had een grote kathedraal als bezienswaardigheid, en verder was het een stad die niet erg toeristisch was of met andere trekpleisters. Daar heb ik in een lokaal tentje pupusas gegeten, het typische voedel. Het zijn twee tortillas tegen elkaar met bruine bonen, kaas en salade ertussen. Erg lekker! In de avond bekeken wat ik met de rest van mijn tijd ging doen en besloten de volgende dag naar San Salvador terug te keren om mijn achtergelaten spullen op te halen en de bus te nemen naar Nicaragua. Ik heb toen in de bus geconcludeerd dat El Salvador echt een prachtig land is, met veel variatie (overal hadden ze tours naar vulkanen, bergmeertjes, heetwaterbronnen, watervallen, noem maar op), en het is relatief allemaal dicht bij elkaar. Ik zou het zeker aan iedereen aanbevelen en van criminaliteit heb ik als jonge blonde meid zelfs geen greintje last gehad!

Nou, daar gaat-ie dan. Een busreis van 10 uur naar Managua, de hoofstad van Nicaragua. Ik had helaas geen stempels in mijn paspoort gekregen van El Salvador, maar in Honduras, waar ik doorheen moest, kreeg ik er wel twee. Toen de stempel van Nicaragua. De eerste twee bladzijdes begonnen al aardig vol te geraken in mijn paspoort (sorry, maar dat ik echt zo´n ding waar ik megablij van kan worden)! Na een paar uur gewacht te hebben bij de grens van Nicaragua, en wat vertraging in verband met het verkeer, kwam ik om 12 uur ´s nachts aan op het busstation. Lekker zo, in een stad die je niet kent. Gelukkig had ik mijn communicatie-skills naar boven gehaald in de bus, en was ik met de jongen naast me in gesprek geraakt. Hij zei dat zijn moeder hem kwam ophalen en dat het geen probleem was om me bij een hostel te droppen. Dat was natuurlijk enorm aardig, en zo gingen we wat hostels af. Maar 40 dollar per nacht wilde ik liever niet betalen. Ik vond het een beetje vervelend dat ze met mij (en heel mijn baggage) zaten opgescheept, maar zij zagen geen probleem. Ze nodigde me uiteindelijk uit bij hun te slapen, maar ik kreeg de waarschuwing dat het wel klein was. Maar dan wel echt klein. Als ik er geen problemen mee had kon in een eigen bed slapen, maar wel met de oma en de zus op de kamer. Nou, het maakte me werkelijk niet uit, ik was moe en vond ze erg aardig en betrouwbaar. En ja, het was inderdaad klein. Ze leefden met de oom, de oma, de zus en de moeder van de jongen in een klein optrekje met 2 kamers. Omdat ik er was, moesten de jongen en de moeder in een bed in de woonkamer slapen en de oom had last van slapeloosheid waardoor hij de hele nacht op zijn fluit aan het spelen was en wat vogelgeluiden maakte. Het was me een familie, maar iets puurder Nicaragua zul je niet te zien krijgen als je in een familie verblijft. Ze moesten roeien met de riemen die ze hebben, en ze deden het goed. De familie was echt heel hartelijk en maakte de volgende dag een typisch ontbijt en lunch van Nicaragua voor mij (rijst, bonen, gefrituurde kip, kaas, gefrituurde banaan), heerlijk. Heb ze natuurlijk hartelijk bedankt en zette toen mijn reis voort naar dit keer één plaats waar ik vier nachten ben gebleven. Granada. Dat hebben ze niet alleen in Spanje, maar dus ook daar. Het is een beetje net zo´n stad als San Cristóbal de las Casas in Mexico, en Antigua in Guatemala. Het enige grote verschil is dat het niet in de bergen ligt, dus het klimaat is er uiterst zomers (hoewel jullie me nu eerder jaloers maken met een witte kerst)! Ik was vlak voor zonsondergang aangekomen, had mijn spullen in het hostelletje gedropt en ben toen voor het eerst sinds twee maanden pizza gaan eten. Dat was natuurlijk wel even lekker! Daar een praatje gemaakt met de jongens van de bediening (ik zat toch alleen) en een paar uur later stonden we samen salsa en bachata te dansen in de bar. Het was immers zaterdag. Het was erg lachen geweest, en heb nadat iedereen weg was nog met de jongens en de baas van de bar nog een paar uur zitten kletsen en wat alcohol genuttigd. Op zijn kosten uiteraard. Dat is toch gewoon fantastisch dat ik dat mee mag maken!
De volgende middag weer fris en fruitig naast mijn bed om Granada by daylight te verkennen. Ook gekleurde huisjes, een mooi centraal park, kathedraal. Je kunt wel zien dat het echt een van de rijkere steden is van Nicaragua, omdat het erg goed wordt bijgehouden. Het gehalte van toeristen was ook wel wat hoger dan in andere delen van Nicaragua. Ik was onderweg nog een jongen tegengekomen die ik in mijn hostel in Antigua had leren kennen, dus samen met een meid uit Israel zijn we door de stad gelopen en zijn we naar het chocolademuseum geweest. Lekker dat dat was (ik bedoel leuk)! De geschiedenis, de productie, en feitjes over chocolade, alles werd verteld. Erg boeiend, en natuurlijk kon je ook het een en ander proeven. Gek, dat er bijna alleen maar vrouwen rondliepen...
De rest van de dagen heb ik nog wat rondgelopen, en in de avonden ben ik met de pizzajongens uit geweest. Echt een fantastische stad met goede vibes, ik vond het jammer dat ik niet meer tijd had!
Ook nog zoiets, Granada ligt aan het grote meer van Nicaragua, die ik op de laatste ochtend met de zonsopgang heb gezien. Na het stappen welliswaar, dus heb er geen foto´s van. Maar wat was dat mooi zeg! Na Granada ben ik mijn spullen op gaan halen in Managua en ben ik net op tijd gekomen om mijn bus naar San José, Costa Rica te halen. Weer een busreis van 10 uur. Een erg mooie reis langs het meer van Nicaragua, en tegen het donker kwamen we aan bij de grens, heb dus nog niks van Costa Rica en haar overweldigende natuur kunnen zien. Met de verlatingsstempel en de welkomsstempel was ik toch blij genoeg, want ik ga de komende 10 dagen genoeg zien met ons pap, Aaron en Sem, die morgenavond, op kerstavond, zullen aankomen! Ik kijk er erg naar uit, als het goed is moeten ze nu nog een uurtje wachten op hun vliegtuig. Hopen dat het door al die sneeuw van jullie geen vertraging heeft!

Verder wil ik nog even kwijt dat ik werkelijk van de ene verbazing in de andere val bij alles wat ik zie en meemaak. Het is niet te geloven in welke avonturen ik elke dag beland, of wat voor gekke, vriendelijke of inspirerende mensen ik ontmoet. Hoeveel ik al wel niet heb geleerd, en ik waarschijnlijk nog zal leren. Hoe erg je jezelf leert kennen door alleen te reizen en hoe je tegen dingen aan gaat kijken van een afstand. De herinneringen die je bij je draagt en die je zult koesteren zullen meestal van mensen zijn die naar je lachen in je trip, of mensen die je uitnodigen in hun huis, of avonturen die je meemaakt doordat je rotsen beklimt, wat niemand ooit in z´n hoofd zal halen als er ook gewoon een weg naast ligt. Die kleine dingen maken het reizen levendig, en dat werkt voor mij heel inspirerend. Mijn verslagen zijn tot nu vooral feiten geweest van wat ik heb gedaan en gezien, en soms van mensen die ik heb ontmoet. Maar ik wil ook even zeggen dat ik ´s avonds elke avond in mijn bed mijn dagboek met mijn gevoel over die plaatsen en mensen bijschrijf, soms wat muziek luister, en dat ik elke keer voordat ik in slaap val mezelf gelukkig prijs dat ik mijn droom aan het waarmaken ben. De reisverslagen zouden nog honderd keer zo lang zijn als ik al mijn gevoel bij elke plek en elke persoon moest omschrijven, dat wil ik jullie toch even besparen. Ik ben in ieder geval heel erg blij dat er daar in dat pieplandje verderop op de aardbol mensen zijn die mij steunen in alles wat ik heb gegaan, wat ik doe, en wat wil doen. En vooral ons pap en mam die me zoveel vrijheid geven om dit te kunnen verwezelijken.
Met een traantje in mijn ogen wil ik iedereen bedanken, pap en mam in het bijzonder, in deze tijd van het samenzijn van familie, vrienden en kennissen. Bedankt voor alle steun, hoop en zegen die ik van iedereen heb gekregen. Hierbij wil ik jullie, lieve allemaal, een hele fijne kerst en hele goede jaarwisseling en een voorspoedig 2011 wensen, dat alles goed mag verlopen in het komende jaar en dat geluk en liefde rijkelijk mogen vloeien.

Alle liefs,

Emma.