Ja, het was de moeite waard!

Dat is nog eens een verrassing hè, dat er zomaar na net iets meer dan een week weer een kersvers verhaal staat te blinken op mijn site. Jullie hebben niet eens de tijd gehad om erover te klagen dat het zolang duurde, of om het vorige verslag te lezen, laat staan om een pot thee van tevoren te zetten. Als ik een persoonlijk advies mag geven zou ik jullie aanraden om die pot thee eens een keer te laten voor wat het is. Het volgende verslag is meer een zogeheten ‘wijnverslag’. Dit wordt zo’n typisch verslag waarbij je je beste fles wijn uit de kelder pakt, het liefst met wat spinnenwebben er omheen en waarbij er een wolkje stof tevoorschijn komt zodra je er over blaast. Als er na enige inspanning dan een prachtige échte kurk (dus géén van plastic) verschijnt, hebben jullie de essentie begrepen. Oh, en zouden jullie die kurk dan trouwens in de brievenbus willen gooien van huize Eersel? Ons mam, die graag zo nu en dan een wijntje drinkt in de avond voor het slapengaan, verzamelt ze namelijk. Wat jammer voor haar eigenlijk dat ze dat hier niet echt kan, elke avond klaagt ze maar meer en meer dat ze ‘haar wijntje’ zo mist. Tegenwoordig spreekt ze er iedereen op aan die ze maar tegenkomt. Ik moet toegeven dat de wijn hier ook wel absurd duur is, maar om dan te gaan trillen? Ik heb haar al wat goede rum voorgeschoteld, maar wilde ze niet. Later bedacht ik me dat zo’n wit poeder - hoe heet dat toch ook alweer hier in Colombia – tegen dat trillen zou kunnen helpen. Het reikte tot diep in haar keel, maar het deed haar niks, zei ze. Hoe ze erna zo enthousiast die bergen beklom in de jungle, is me nog steeds een raadsel. Ik denk dat ik dat stuk verhaal maar aan haar overlaat.
Zo, dan is het stuk inleiding waarin ik normaal mijn nederige excuses aanbied omdat ik weer eens veel te laat ben met mijn verslag ook weer opgevuld. Dan rest mij alleen nog te zeggen dat ik blij ben dat ik zelfs na heel wat potten thee, kannen koffie en tsja, ook die lekker goedkope flessen wijn nog steeds trouwe volgers heb. Leuk trouwens dat de trouwe reageerders zo nu en dan eens een ‘gesprekje’ met elkaar beginnen. Zo werkt mijn site ook socialiserend, goed voor m’n kijkcijfers uiteraard. Weet overigens niet of het wel verstandig is om over heerlijke Spaanse wijnen te beginnen. Het kan door de airco komen, maar er begint er hier weer eentje te trillen…
Goed, over naar mijn avonturen. Mijn stad Cartagena, waar ik in mijn komende verslag (over zo’n twee maanden) zéér uitgebreid en met vol lof over zal vertellen, hadden ons mam en ik verlaten voor de volgende, Santa Marta. De allereerste stad van Zuid-Amerika die in de 16e eeuw was gesticht door de Spaanse kolonisten. We kwamen met alle verwachtingen aan met de hoop dat het net zo’n koloniale stad zou zijn als Cartagena. Er stonden inderdaad wel wat huisjes in die stijl, maar sfeer die we in ‘mijn stad’ proefden, ontbrak daar een beetje. Was niet erg, want Santa Marta was voor ons vooral een opstapplaats voor het absolute hoogtepunt van onze reis. Zoals de meesten van jullie weten had ik het al ongeveer drie jaar in mijn hoofd om een jaar te gaan backpacken op dit mooie stukje aarde. Zo had ik toentertijd ook al een lijstje opgesteld met dingen die ik absoluut niet mocht missen. Bijvoorbeeld Teotihuacán in Mexico, Machu Picchu in Peru en de 300 watervallen van Iguazú op de grens van Brazilië en Argentinië. Zo ook stond de Cuidad Perdida (de Verloren Stad) er op. Dat is een stad in de jungle van de Sierra Nevada, een bergketen die zich uitstrekt over Zuid-Amerika. Het was de stad van de Tayrona indianen, totdat ze werden uitgeroeid door de Spaanse conquistadores. Honderden jaren later, in 1974 (dus relatief nog niet erg lang geleden), werd de stad herontdekt door rovers. Zij konden hun geluk niet op met al het goud wat voor het oprapen lag. Vier jaar later werd het tot een beschermd park verklaart en hebben ze alles weer blootgelegd zoals het er vroeger uitzag.
De enige manier om bij de stad te komen is door een 3-daagse hike te doen met gids en dan heb je nog 2 dagen nodig om terug te hiken. En dat was het meest fantastische wat ik ooit in mijn leven heb gedaan.
Ons mam en ik hebben besloten om om en om te schrijven over deze geweldige ervaring.
Zodoende begin ik bij onze eerste dag, waar het avontuur al begon voordat we ook maar ‘jungle’ konden zeggen. We werden opgehaald in een jeep die zo krakkemikkig was dat we ons wel afvroegen of hij het die twee uur lange rit wel af kon maken. Na een uurtje in spanning te hebben gezeten met inhaalmanoeuvres die in Nederland al lang beboet zouden zijn, ging de jeep van de snelweg af en draaide een pad in die ons helemaal op het puntje van onze stoel deed zitten. We reden over een bergpad met enorme kuilen in de weg. Toen we eraan gewend waren ons overal vast te houden om niet naar de andere kant te vallen door het verticale crossen van de chauffeur en toen we eraan gewend waren dat de afgrond en banden van de jeep nu eenmaal 10 centimeter scheelde, stonden we na een half uurtje stil. Dachten wij dat we het gehad hadden, lag er een enorme modderpoel met een mini-kippenbus (weet je nog, die uit Guatemala) voor ons die tevergeefs aan het vechten tegen de blubber. Nadat we waren uitgestapt en de chauffeur zo eens een babbeltje had gemaakt met de Tsjiekieboes chauffeur, en er nog net geen echte Colombiaanse koffie erbij had gepakt, bedachten ze ineens dat ze er iets aan moesten gaan doen. Want na 10 pogingen en met de beste stuurlui ´aan wal´ werd de modderpoel alleen maar erger. Zodoende kwam het gereedschap tevoorschijn van een ervaren rijder en stonden ze met een houweel en een schop als een zootje ongeregeld wat in de rotsen te hakken. De laatste poging om er doorheen te komen werd na een uur een succes. Wat waren ze trots dat ze maar liefst 4 jeeps door de blub heen konden krijgen, terwijl de inhoud van de busjes zich langs de kant al zorgen begon te maken over de terugreis…
Daar waren we dan, zonder schrammen of iemand verloren te hebben onderweg, in het kleine dorpje El Mamey, het beginpunt van onze onvergetelijke tocht. Tijdens de lunch konden we eindelijk fatsoenlijk communiceren met de groep waar we nog vijf dagen intensief mee op zouden trekken. De groep bestond uit twee Australiërs Emma en René, twee Israeliërs Orel en Tal, een Duitser Sascha, een Amerikaan Casey en ons. De gids was een local en heette Alí. Al die nationaliteiten, dat beloofde wat. En toen begon het dan, onze tocht die die dag 4 uur ging duren, waaronder één uur non-stop klimmen op een vrij steile helling, in de brandend hete zon. Dat was het meest pittige van de eerste dag, er leek geen eind aan te komen. Maar wat een kick geeft het dan als je je kuitspieren rust mag geven op de top en te mogen genieten van jungle in combinatie met grasland als uitzicht. Vervolgens krijg je dan van de bijzonder aardige gids een verse sinaasappel voorgeschoteld om weer op krachten te komen voor de uren die volgden.
En die waren geweldig. Een brede rivier die ons pad steeds wist te kruisen werd opgenomen in onze routine. Dat wil zeggen dat zodra we de het voor ons zagen liggen, we onze schoenen en sokken al zowat uit hadden gedaan en in no-time waren we al aan de overkant. Soms hadden we het geluk dat we alles aan konden houden doordat er grote rotsen in het water lagen waar je op kon springen (daar was ik sinds mijn avontuur in El Salvador een kei in). Toen we na de hike ons kamp in het donker naderde, hoorde we de nachtgeluiden opkomen van allerlei soorten beesten waar we waarschijnlijk nog nooit van gehoord hebben. Zo nu en dan kwam er eens een vuurvliegje voorbij die oplichtte in het pikkedonker. We sliepen die nacht in hangmatten met muskietennet (nodig!), waar iedereen een echt junglegevoel van kreeg. We sliepen die nacht in hangmatten met muskietennet (nodig!), waar iedereen een echt junglegevoel van kreeg. Het was echt onbeschrijfbaar.
Met enige vertraging kregen we ’s avonds een stevige maaltijd om te tocht morgen te kunnen hervatten. Het duurde even omdat het ezeltje met al het voedsel van die avond zo’n 30 meter naar beneden was gekukeld. Gelukkig was hij ok. Ze moesten dus even behelpen en lenen van andere groepen. Zo zie je maar weer hoe afhankelijk je eigenlijk bent.
Tijdens het avondeten werd er gevraagd wie er de volgende ochtend graag mee wilde op excursie naar een ‘cocaïne-fabriek’. Ik had ons mam maar meteen aangemeld en ik ging mee op haar te controleren, kijken of dat getril eindelijk over zou gaan…

(Pen vliegt over naar de andere kant)
(Wilma) Nadat we uit onze hangmatten geklommen waren begon dag 2 heerlijk relaxed met 'n ontbijt en echte Colombiaanse koffie of chocolademelk. We hadden voordat we onze tocht vervolgden de mogelijkheid om tegen betaling van omgerekend zo'n 10 euro in de speciaal voor toeristen geïmproviseerde keuken te kijken van 'n cocaboer. Dan kun je heel hard na gaan denken over principes maar ja, je bent in het land van koffie en coke en bovendien had ik vanwege de zeer hoge prijs van de wijn hier geen alcohol meer gedronken en dan zoek je toch alternatieven hè. We werden langs 'n idyllisch slingerpaadje mee naar beneden genomen waar met 4 palen en 'n plastic zeil 'n hutje was gebouwd dat volstond met allerlei jampotten en frisdrank- en olijfolieflessen die zo te zien 'n heel nieuw leven hadden gekregen. Foto's mochten uiteraard niet gemaakt worden (kwam me later ook wel goed uit). De jonge aantrekkelijke boer (die ik heb geadviseerd zich aan te melden voor Boer zoekt vrouw) legde uit dat er zo'n 12 kg cocabladeren nodig zijn om 20 gram cocaïne te kunnen produceren. Ik zal jullie niet lastig vallen met het hele recept maar als je thuis aan de slag gaat heb je in elk geval zout; calcium; soda en benzine nodig. Het papje wat in eerste instantie ontstond mocht geproefd worden, het smaakte ontzettend vies, naar benzine, en zorgde voor 'n lichte verdoving van mond en lippen. Vervolgens moesten er nog 20 verschillende chemicaliën aan toe worden gevoegd om het uiteindelijk als cocaïne op de markt te kunnen brengen. De boer had natuurlijk al rekening gehouden met de vraag of we niet wat mochten snuiven en haalde 'n zakje wit poeder tevoorschijn: het pure spul, daar was het dan! En ja, daar ga je dan als moeder, niemand die me tegen hield, het vlees was zwak, inderdaad, ik heb dus wat gesnoven maar omdat het, zover mij bekend, weinig tot niets heeft gedaan, heb ik ,waarschijnlijk ter geruststelling van het thuisfront, besloten om het maar alleen bij alcohol te houden.
Maar goed, de hike ging verder, we vervolgden ons pad weer over steeds smaller wordende paadjes en ontelbaar veel bergstroompjes, dan kwam je weer eens wat loslopende koeien tegen (die brullen daar trouwens als leeuwen), of 'n varken met 'n nest biggen , dan wist je dat er mensen in de buurt moesten wonen. Die mensen waren in die hoger gelegen gebieden indianen, en dan niet de indianen die dienden om toeristen te vermaken, nee, deze Kogi indianen leven daar dus hoog in de bergen nog heel traditioneel in hutjes zonder enige vorm van luxe. Kwam je na 'n zware klim boven aan 'n pad opeens oog in oog te staan met 2 indianenmeisjes, heel bijzonder! Na enkele uren gezwoegd te hebben kwamen we vroeg in de middag al in het tweede kamp aan waar we uit konden rusten voor de lange zware tocht die ons de volgende dag te wachten stond. Dit 2e kamp lag 'n stuk hoger dan het eerste, hier zaten we echt in de jungle. Toen het 's avonds (18u) donker werd (er is daar geen elektriciteit, het enige licht was van kaarsjes en zaklampen) kregen we 'n prachtig concert van junglegeluiden te horen die onze gids Ali aanduidde als "kikkerdiscotheek", toen we met onze zaklamp op zoek gingen naar de producers van deze herrie zagen we dat deze kikkers en padden bepaald geen Nederlandse maten hadden, maar wat ik het meest spectaculair vond waren de vuurvliegjes die overal om ons heen als piepkleine sterretjes steeds oplichtten tussen de bomen en planten, ademloos hebben we op 'n bankje zitten kijken, alleen hiervoor had ik deze klim al willen maken!
(Pen maakt een slingering naar de oorspronkelijke eigenaar)

De derde dag. Om half zeven in de vroege ochtend werden we gewekt door onze lieftallige Alí, met de standaard woorden ‘vamos a la playa’, een zinnetje wat iedereen nog lang zal heugen, het was het zinnetje van de trek geworden. Vooral was het voor mij een hele grote dag vandaag, want op de derde dag gingen we naar dé oude stad waar ik al jaren naar uit had gekeken, diep verborgen in de jungle. Voordat we de grootste klim van de hele trek gingen maken hadden de we eerst nog een halve dag nodig om van het tweede kamp naar het derde te gaan. De groep was deze tocht wat verder uit elkaar omdat iedereen op eigen tempo liep. Of rende, wat me, door die bergen energie die ik van mijn droom te verwezenlijken kreeg, erg goed beviel. Samen met Casey en René hebben we stukken door de jungle geracet en tegelijkertijd op rustige stukken genoten van de groener-dan-groene omgeving. Vlak voor ons kamp kwamen we onze bekende rivier weer tegen, waar we op de rest van de groep hebben gewacht. Toen iedereen bij elkaar was, haalde de gids wat bananenbladeren tevoorschijn en gebruikte het om de verse ananas en watermeloen op te kunnen dienen. Zo zie je maar eens hoe begaan we waren met de natuur. Aangekomen bij ons kamp hadden we onze spullen gedropt, onze slaapplaats uitgezocht en geluncht. Daarna was het moment aangebroken om dé klim te gaan maken. Eerst moesten we een half uur langs afgronden schuiven en afwisselend klimmen en dalen om vervolgens bij de oude trap uit te komen van de Tayrona’s. Die telde maar liefst 1200 treden, eindeloos lang en steil omhoog. Iedere keer als je een hoek zag, hoopte je dat je daar een glimp kon opvangen van een stadsmuur, of wat daar dan ook op lijkt. En elke keer zag je alleen maar meer treden. Maar als je daar dan staat, bovenaan, de muggen wegslaand, wordt je in één klap terug gesleurd in de tijd. Het ene na het andere plateau volgde elkaar op waar vroeger de hutjes hadden gestaan. We klommen naar één van de hoogste plateaus waar vroeger de sjamaan had gezeten, die regeerde over het hele Tayrona-rijk. Het was niet te geloven. Daar sta je dan, uitkijkend over de toppen van de Sierra Nevada, met niks anders dan jungle om je heen, ergens heel erg hoog. We kregen allerlei informatie van onze gids over de hele geschiedenis, wat ik jullie even ga besparen (voor de toch geïnteresseerden: google.nl). Wat misschien wel interessant om te weten is, dat de Kogi indianen, die we een aantal keer zijn tegengekomen, precies op dezelfde manier leven als de Tayrona’s hebben gedaan. Bovendien zijn er nog enorm veel dorpjes in de hele omgeving die bewoond worden door nog een aantal honderd indianen, die nog nooit de buitenwereld hebben gezien, laat staan witte mensen. Het eerstvolgende dorpje wat je dan tegenkomt zal zo’n vier dagen hiken zijn. Ik vind het persoonlijk fantastisch dat het verboden is om daar te komen, om zo de levensomstandigheden van die echte indianen niet te beïnvloeden, en dat de levensgemeenschap zo voor 100 procent behouden blijft. Ik voelde me die dag de koning te rijk dat ik deze ervaring mee heb mogen maken. En ik kreeg helemaal kippenvel toen ik hoorde dat er nog zoveel pure indianen zitten in de jungle, die hun gouden schatten gewoon mogen houden en die niet worden gestoord door autoriteiten van de Nieuwe Wereld.
(Pen van dochter naar moeder)
Dag 4, in eerste instantie zouden we deze tocht in 6 dagen doen maar het kon ook in 5, dan liep je 'n dag 'n dubbele afstand, we hadden eerder al samen als groep besloten dit te gaan doen en vandaag was dan die dag dat we één kamp over zouden slaan op de terugweg en door zouden lopen naar het eerste kamp. Ik maakte me wel zorgen want mijn darmen hadden de vorige dag al aangegeven dat ze moesten wennen aan het drinken van rivierwater en ik had de hele nacht niet geslapen maar nu kon ik de medische adviezen die ik anderen altijd geef, zelf eens uitproberen (behalve voldoende rusten dan). De 40 cm smalle richeltjes langs rotsblokken met diepe afgronden ernaast, waar we ook op de heenweg over waren gegaan zagen er in deze situatie toch gevaarlijker uit. 'S middags ging het al veel beter (prima adviezen dus) en na 7 uur gebalanceerd te hebben op de grote en de kleine rotsblokken, de diepe en ondiepe geulen, de enorme en de verborgen boomstronken, de stoffige paadjes en de glibberige rivierklei, was het voor vandaag mooi geweest. 'S avonds werden we, omdat het de laatste avond was, door de crew getracteerd op 'n soort champagne ( 7%, plastic kurk) en onder het geluid van de huilende wolven in de bergen, klommen we moe maar voldaan rond 21.30u in onze hangmatten.
(Emma hier) De vijfde dag restte ons alleen nog de terugreis naar El Mamey, waar we vertrokken waren. Daar kregen we lunch en werden we erna opgewacht door de jeep die ons er ook heen had gebracht. De terugreis verliep spoedig en bijna vlekkeloos (op het gevreesde stuk van het begin was het even aanpoten), en na een goed uur waren we weer ‘veilig’ – voor zo ver dat hier kan – aangekomen op de snelweg. Iedereen was uitgeput, stil, probeerde te slapen in de hutsende auto en kon de zin ‘vamos a la playa’ niet meer horen. Het was een ontzettend gave reis geweest, en iedereen in de jeep, op de chauffeur na, had hetzelfde meegemaakt als wij in de afgelopen dagen. Iedereen keek uit naar een goede douche, in plaats van je te moeten wassen in de rivier. Zonder dat je het eigenlijk in de gaten hebt, heb je een band opgebouwd met mensen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten, en dat is iets speciaals. Na een afscheid van de groep, en onze geweldige gids Alí, kwamen we weer aan op de hotelkamer die ineens luxer leek dan alle andere die we ooit hadden gehad. Thuiskomen is dan wel eens fijn!
Wilma: Vamos a la playa
De laatste 2 hele dagen van mijn reis hadden we besloten eens lekker de toerist te gaan uithangen, er stonden nog 2 dingen op het programma die ik graag zou willen zien. Ik was erg benieuwd of die witte stranden en die blauwe zee op sommige foto's toch niet gefotoshopt waren dus besloten we naar het eiland Rosario te gaan wat beroemd is om zijn Playa Blanca (wit strand). We zouden met 'n snelle speedboot gaan maar na 'n half uur dobberen zonk de moed ons in de schoenen, iedere andere speedboot raasde ons voorbij en de inzittenden maar lachen naar onze slakkenboot, zo zouden wij er niet het beloofde uurtje over doen. Maar nadat 'n andere boot iets op de onze had afgeleverd (speed?) trapte onze prachtig donkere, stoere en zeer atletisch gebouwde stuurman op z'n gaspedaal en schoten we voorruit, nu was het onze beurt om te lachen als we andere boten inhaalden, wat 'n power, af en toe kwamen we los van het water en met 'n klap terug op de golven! Wat die witte stranden en blauwe zee betreft: het is echt! Zo blauw en helder als dat water is, je geloofd je ogen niet, en dan ook nog gesnorkeld, ja we waren echt herkenbaar als toeristen.
En dan de laatste dag samen, ik wilde graag de moddervulkaan zien op 'n uurtje afstand van Cartagena, deze vulkaan spuugt geen lava maar zoals de naam al doet vermoeden, modder. Ik had natuurlijk al wat research gedaan op internet, je kon als je de vulkaan beklommen had afdalen in de krater en een modderbad nemen waaraan genezende eigenschappen toegeschreven werden. Met onze hikeschoenen aan en rugzak met water, helemaal klaar voor de klim, liepen we naar de plaats waar het busje ons op zou pikken. Toen we onderweg ook nog 2 oude besjes en 'n man met slechts één been oppikten begon ik te twijfelen of we wel hetzelfde reisdoel hadden. Dat hadden we, toen we aankwamen bij de vulkaan werd het helemaal duidelijk, het was gewoon 'n vulkaanTJE, ze hadden er voor het gemak 'n trap met leuning langs gemaakt zodat je makkelijk naar boven kon lopen, heel handig! Binnen 5 minuten was de hike voltooid rondom de héle vulkaan en had je nog tijd over om binnen die tijd naar boven te klimmen. De afdaling naar het modderbad in de krater was 2 treetjes, maar dan zat je ook in 'n riant modderbad van enkele vierkante meters waarin je niet kon zinken en kreeg je (tegen extra betaling) 'n massage van de locals. We hebben toen besloten om maar even wat minder de toerist uit te hangen en het alleen bij fotograferen te laten (die mensen op de foto zijn wij dus niet!) . De man met het ene been kwam er overigens ook weer gewoon met één been uit. Nou ja, achteraf kun je er weer over lachen maar wel zonde van de tijd want er was 'n heel dagprogramma aan gekoppeld met gezamenlijke lunch en strandbezoek in een of ander verlaten oord
Zo, dan is er toch zowat 'n eind gekomen aan mijn vakantie samen met Emma, ik mag concluderen dat we samen 'n heerlijke tijd hebben gehad. Woensdag tegen de middag land ik weer in Nederland (jongens, de stofzuiger staat in de meterkast en lege bierkratten kunnen tussen 8-20u ingeleverd worden). Wat leuk om jullie reacties doorspekt met humor vanuit deze zijde te mogen zien, we lagen af en toe in ’n deuk! Emma bedankt dat ik deelgenoot mocht zijn van jouw avonturen, wat zal ik dit cultuurtje missen, de mensen, elke dag de zon op je huid, ja ik geloof dat ik ’n nieuwe liefde heb gevonden (nee, geen Juan)
Liefs , nog net vanuit Colombia,
Wilma