Moeder in tijden van avontuur -

Geschreven door Gabriel Quería Márnieheus.



Hoi. Hola. Potverdikkie, dat is wel weer eventjes geleden dat ik mijn pen heb aangeraakt. Pfoe. Nou. Gelukkig hebben de jongens er nog een verslag ingelast, anders wisten jullie helemáál niet waar ik uithing! En ik zou ik niet zijn, als ik ondertussen weer verhalen heb gespaard door avonturen die op een of andere manier toch altijd weer mijn pad weten te kruisen. En dit keer heb ik ons mam ook nog eens meegesleurd. Ach, ze was toch vrijwillig hierheen gekomen. Zo´n twee weken nadat ons pap, Aaron en Sem me hadden verlaten kwam ze aan in Panama City op de 18e van januari, twee dagen voor mijn verjaardag. Maar daar kom ik zo op terug.
Ik moet namelijk eerst even mijn excuses aanbieden dat ik jullie zolang niet meer heb geschreven. Ik wilde eigenlijk nog schrijven in Panama City voordat ons mam kwam, maar had helaas geen gratis internet. Bovendien heb ik mezelf denk ik teveel laten meeslepen met het mañana-mañana-gevoel. Ik ben er ondertussen wel mee bezig geweest, maar iedere keer kwam er wel weer wat tussen. Afijn, het is er nu. Dan hoop ik dat jullie het me vergeven.
En dan wil ik naast mijn excuses iedereen ook nog hartelijk bedanken voor de leuke reacties voor het verslag van de jongens en voor de fantastische verjaardagswensen!
Zo, en dan nu na mijn gebruikelijke mededelingen snel vrolijk verder waar ik lang geleden in mijn verhalen ooit ben geeindigd. Zoals jullie leven gewoon verdergaat, gaat mijn avontuur ook 'gewoon' verder... Vergeet niet een pot thee te zetten voordat je je waagt aan de hoop zinnen die ik (en later de gastschrijfster) voor jullie bij elkaar heb (heeft) gesprokkeld!

Diezelfde ochtend dat de mannen waren vertrokken ben ik naar Puerto Viejo gegaan, naar het zuiden van Costa Rica, aan de Caribbische kust. Maar dan ook écht de Caribbische kust. Dat wil dus zeggen dat Afro-Latinos met rastahaar niet uitgesloten waren met hun grote witte smile en hun geweldige uitstraling. De salsamuziek had plaats gemaakt voor reggae en meer van dat soort relaxte ritmische muziek. De stranden waren wit, de zee helderblauw en de palmbomen glommen in de zon. De bootjes lagen net als de bevolking wat te zonnen op het strand. Met andere woorden, ik was weer in een ander paradijs beland. Ik weet niet hoe ik het doe, maar op een of andere manier raak ik altijd verzeild op de mooiste plekken van de wereld. Of misschien is het wel zo, omdat Latijns-Amerika niets anders te bieden heeft dan wonderschone natuur en plekken die onbeschrijfbaar zijn. Dat zal het vast zijn! The vibe die daar hing had ik uiteraard snel overgenomen, en er is niets beters dan je gewoon aan te passen aan de locals. Nadat ik me in mijn nieuwe slaapplaats had gevestigd, zat ik daarom al vrij snel tussen de rasta´s, met een zeebriesje door mijn haar en een goed boek voor mijn neus. Het leven meekrijgen in het kleine Puerto Viejo is niet erg moeilijk, de reggae stuurt je meteen de goede kant in om de houding te krijgen die je nodig hebt om de hitte te kunnen verdragen. Een beter motto dan ´no worries´ bestaat daar niet.
In dit paradijsje heb ik welgeteld drie nachten gezeten (ohjah, en gelezen), en daarna ben ik getransporteerd naar het volgende land, en daarmee de volgende bestemming; partytown Bocas del Toro. Dat is een eilandengroepje in Panama, ook in de Caribbean. Bocas Town was hier the place to be op het hoofdeiland Colón, vandaar dat ik me daar ook lekker een aantal nachten heb gesetteld. Nu was de kust wel weer anders dan in Costa Rica, want er waren geen golven en het water was uitermate helder. Toen ik uit mijn bootje stapte en mijn voeten veilig op de kade had gepland, had ik dat laatste pas opgemerkt. Ik keek recht op een groepje felgekleurde tropische vissen die triomfantelijk voorbij de enorme zeesterren die op de bodem lagen, zwommen. Allemachtig. Alweer een paradijs! Door de local die ik in mijn bootje had leren kennen, kwam ik in het grootste partyhostel van Bocas terecht. Op dag één, toen ik mijn mango aan het schillen was temidden van de mensenmassa, had ik al genoeg aanspraak. Vandaar dat ik mijn avond vanzelfsprekend met het pas ontmoette clubje Amerikaanse meiden had doorgebracht. Een aantal dagen later had ik een ander groepje leren kennen, die me vroegen of ik misschien met ze mee wilde 'eiland-hoppen'. Voor een prikje werd ik van het ene naar het andere gebracht, een dagvullend programma. Het laatste was het meest spectaculair, Red Frog Beach. Vanaf hier had ik buiten de luiaard en felle rode kikkers met zwarte stippen, ook surfers in hun natuurlijke omgeving kunnen spotten. Op het te perfecte bountystrand hadden we ter afsluiting een partijtje beachvolleyball en strandvoetbal gespeeld. Wat heb ik me daar heerlijk vermaakt! Helaas waren ondertussen mijn superhippe, twee-dollar nep-Havaianas plotseling spoorloos verdwenen. De Caribbische boef had het voor elkaar dat ik de weg naar huis op mijn blote voeten moest voorzetten. Ach, zolang het bij teenslippers blijft, mag ik natuurlijk niet klagen. Voor twee dollar nieuwe gekocht, en ik was weer een dag verzadigd (toen die kapot gingen, had ik het maar opgegeven). Na een aantal dagen, vooral nachten, flink te hebben gefeest, vond ik het op mijn laatste avond wel welletjes. Ik kroop, na een poging mijn dagboek bij te werken, rond een uur of 11 in mijn stapelbed in de gezamelijke slaapzaal, die direct naast het balkon lag. Maar dat werkt niet, Emma. Ik hoorde de muziek naast mijn raam, ik kon de sfeer proeven en de enthousiaste stemmen onder invloed maakten mij om 12 uur uit mijn bed komen. Ik stak mijn hoofd om het hoekje en werd al meteen opgenomen in het groepje partygangers. En zo wordt je goede voornemen ineens weer weggeblazen. Ik heb een gouden regel voor mezelf gemaakt in de loop van mijn reis, en die was toen ook weer van toepassing. De regel luidt: in Latijns-Amerika kun je en mag je geen plannen maken, anders is de flexibiliteit van het backpackersleven weg. En dat zal van begin tot eind, van Mexico tot en met Argentinië, altijd mijn gouden regel zijn. Gelukkig maar, anders had ik nooit zo'n leuke avond gehad!

Na al dat feestgedruis werd het tijd om afstand te nemen van de eindeloze zon en stortbuien, die zich ongepermitteerd afwisselden op de meest ongemakkelijke momenten, en de helderblauwe zee met haar zichtbare natuur. Daarom leek Boquete me de meest geschikte plaats om wat bij te komen. Het zoveelste idyllische bergdorpje, waar enorm veel gepensioneerde Amerikanen zitten (erg druk kon het dus niet zijn). Een vulkaan, koffieplantages en heel veel bergen sierde de omgeving, met altijd een regenboog die er boven schitterde. Dat leek me de perfecte combinatie om rust te vinden en zo belandde ik in het plaatsje waar niets was wat het leek...
Ik kwam aan op een doodnormale woensdagavond, dat dacht ik althans. Dat was eigenlijk ook zo. Het begon pas toen ik de volgende ochtend wakker werd. Een aantal dagen eerder had ik op mijn bankrekening een opmerkelijke transactie gezien, die niet klopte. Ik zou blijkbaar 320.000 Colombiaanse pesos hebben gepind in Bogotá, Colombia. Dat was natuurlijk niet zo, dus had even de bank op de hoogte gesteld dat ze een fout hadden gemaakt. Verder niet meer naar omgekeken of me zorgen over gemaakt. Omkijken en zorgen maken is hier overigens niet gebruikelijk. Maar dat even terzijde. Nu kreeg ik alleen op die betreffende donderdagochtend dat ik wakker werd een sms'je van ons mam, met de mededeling dat mijn bankpasje geblokkeerd was, ik was geskimmed (de gegevens van mijn bankpasje hadden ze op een of andere manier gekopiëerd, en gebruikt om geld eraf te halen). Dat alleen al was natuurlijk erg vervelend. Maar wat nog vervelender was, was dat ik nog 30 dollar op zak had, waar ik mijn hostel nog van moest betalen, waar ik nog van moest eten en drinken, en waar ik mijn bus naar Panama City nog van moest betalen. Niet niks (of eigenlijk toch wel), als je daar een week mee moet doen! Die donderdag probeerde ik zo min mogelijk uit te geven en uiteindelijk waren mijn kamergenote en ik tot een redelijke tussenoplossing gekomen, zodat ik weer wat cash had. Tot mijn grote opluchting.
Dan was er die donderdag nog iets totaal anders en zelfs iets veel vrolijkers. De mannen met de helmen even verderop, waren namelijk al de hele dag bezig om aan de andere kant van de rivier het festival van de koffie en bloemen op te zetten. Die duurde 10 dagen, en werd jaarlijks in januari gevierd. Van heinde en verre kwamen er mensen om de rust te verstoren in het normaal zo rustige Boquete. In de avond gooide ze de deuren open van de enorme openlucht discotheek, die speciaal ervoor was gebouwd. En zo was het begonnen. En zo zou het die dagen die erop volgden ook zo zijn. Hoewel ik niet veel geld had, was ik toch maar met mijn enthousiaste kamergenote een kijkje gaan nemen, in de hoop dat we één of andere Carlos, Roberto, Juan, Alejandro of Pablo tegen zouden komen, die misschien een drankje voor ons aan wilde schaffen. Na welgeteld twee minuten hadden we een groepje met allerlei van dat soort namen gespot en hebben we ons ontzettend vermaakt op de ritmische klanken van de reggaetón tot in de vroege uurtjes... Daarna had ik mijn rust! In de dagen erna hebben mijn kamergenote en ik een flinke hike door de bergen gemaakt, in de stromende regen. Op het moment dat ik terugkwam hoopte ik vurig op een kop warme Nederlandse chocolademelk, tot ik door mijn kamergenote met mijn neus op de feiten werd gedrukt dat we in een koffieland zaten. Sterker nog, een van de beste koffie van de wereld werd op twee minuten loopafstand van ons hostel verkocht door Café Ruiz. Ik moet zeggen, een erg goed alternatief! Toen het een keer een dag droog was en mijn vrolijke kamergenote jammergenoeg weer was vertrokken, trok ik er in mijn eentje op uit om de bloemen en vele kraampjes met koffie en allerlei versnaperingen te gaan bezoeken die tot het festival behoorden. En het was echt schitterend! Enorm veel kleuren, de omgeving, ik voelde me alsof ik op een filmset in Hollywood was (of misschien kwam dat wel door de gepensioneerde Amerikanen). Vanuit overal klonken vrolijke salsadeuntjes, hier en daar life. Het was erg drukbezocht, en het was een geweldig mooie dag.
Toen ik in mijn laatste dagen nog wat geldproblemen had, verscheen een superaardig Nederlands koppel die me uit de brand hielp, waardoor ik me makkelijk naar Panama City kon verplaatsen om op tijd te zijn om mijn lieftallige moeder van de airport te halen. Ofja, makkelijk. Ik ben er inderdaad gekomen, en het probleem zat 'm niet in het geld. Maar het was zeker weer een avontuur. Nadat het koppel me in de ochtend in David had gedropt bij het busstation, stond ik er weer alleen voor. Snel op zoek naar het loketje, ticket kopen voor Panama, en gaan met die banaan. Dat is mijn routine. Maar plannen maken? Dat gaat hier niet. Gouden regel, Emma! Ik sloot aan in een rij om een kaartje te kopen, die zo lang was dat ik minimaal drie kwartier moest wachten. Wel, ik had niet eens tijd om te balen van de lange wachttijd, want ik werd na een seconde op mijn schouder getikt. Of ik naar Panama City moest, stap maar in. Het was de buschaffeur van een klein busje, hij zocht nog één persoon, en dan kon hij vertrekken. Nou, hup erin, dacht ik! Wat een geluk dat ik nog net meekon en helemaal dat ik die rij zo heb ontlopen. Het ticket kon ik wel in de bus betalen, geen probleem. Toen ik me net op mijn aangewezen plaats bevond, kreeg ik te horen dat het eigenlijk illegaal was, want er reden die dag geen bussen naar Panama City, helemaal niks. Tot op de dag van vandaag is de reden me nog steeds geheel onduidelijk, ik wist wel dat ik geluk had dat ik toch nog mee kon. De volgende dag zou ons mam namelijk al in de hoofdstad landen, waardoor ik de rit zeker niet kon missen. Toen ik dit allemaal te horen kreeg waren we inmiddels vertrokken. Het busje in kwestie was officieel een streekbusje die naar kleine plaatsen rond David rijdt. Dat staat er ook in grote koeienletters op aan de voorkant, wat gebruikelijk is in Centraal-Amerika. Van David naar Panama City is een rit van ongeveer zes uur en alles verliep vlekkeloos. Totdat we vijf uur in de bus hadden gezeten. We werden aangehouden door de politie, met de vraag waar we heen gingen. Naar Panama City uiteraard, naar familie van iedereen die in het busje zat, had de buschauffeur geantwoord. Tot iedereens grote spijt hadden ze me aan het begin van de reis in het midden van het busje gezet, recht achter de chauffeur. Wegduiken zat er dus niet meer in. De politie had me al gespot en was er daarom heilig van overtuigd dat het niet waar was wat de chauffeur zei. Na een half uur in het busje te hebben gediscussieerd over wat we tegen de politie moesten zeggen als hij ons één voor één zou vragen, terwijl de politie ondertussen een boete van 250 dollar uitschreef voor de busschauffeur omdat hij niet de licensie had om naar Panama City te rijden, kwam een goede vriend van de buschauffeur eindelijk aan. Hij had wel de nodige papieren om door te mogen rijden, waardoor we toch nog verder konden. Na een kilometer zette hij ons langs de kant, werd hartelijk bedankt door iedereen, stapte uit en liet onze buschauffeur weer de rit vervolgen. Na drie kwartier werden we nog eens aangehouden. Ik dook snel onder, voordat ze mij zagen, en na vijf minuten konden we met een diepe zucht van opluchting rustig verder knorren naar onze eindbestemming. Na zeven en een half uur stond ik door een dag die gebaseerd was op toeval en geluk, dan in de stad die totaal anders is dan alle andere Latijns-Amerikaanse hoofdsteden. Geld had ik niet meer om internet te betalen om een verslag te schrijven. Het beetje cash wat ik nog had, had ik nodig om de taxi naar het vliegveld te betalen. Helaas, dat had ik graag willen doen voor ons mam kwam, wat de volgende dag al was. Om zes uur was ze dan eindelijk geland en kwam ze met haar stralende glimlach de aankomsthal binnengelopen, met ogen die naar mij zochten. En omdat ik recht voor haar stond was dat moment niet erg lang. Na onze vereniging sjouwden we de koffer vol Nederlands goed naar de taxi en verplaatsten we naar ons bijzondere hotel...

(De pen maakt nu een snelle switch en wordt van lieftallige dochter overgedragen aan de verder wel lieve moeder...)

Ja, en nu moet eigenlijk de naam van de site even veranderd worden in " hierisdemoedervanemma.waarbenjij.nu" want al moet ik dan genoegen nemen met 'n tweede plaats en al heb ik geen eigen gastblog gekregen van mijn verder wel lieve dochter, heb ik toch het genoegen deze keer niet jaloers aan de thuisblijfkant te zitten maar ben ik volop onderdeel geworden van zowel de mañana mañana-cultuur alsook de bijzondere belevenissen van mijn avontuurlijke dochter.

Tja, dat bijzondere hotel dat ik voor 6 nachten had geboekt.........niks mis mee dacht ik toen we aankwamen, oké geen lounge, geen gelegenheid om koffie te drinken, geen mogelijkheid om te ontbijten maar de kamer was ruim en schoon zo te zien met 'n king-size bed en dat er nauwelijks daglicht binnen kwam merkten we niet want buiten was het al donker. Nadat we ons geïnstalleerd hadden (gaat bij Emma zeer snel, ploft haar tas op bed en in no-time ligt de hele kamer vol backpackersspul) besloten we de buurt te gaan verkennen. We hadden lol om de rode verlichting die veel hotelgevels sierde, zou wel typisch zijn voor Panama bedachten we. Het plezier werd nog groter toen ons opviel dat ook ons hotel rode verlichting bleek te hebben maar verging weer toen we in bed stapten en Emma's kussen naar de rook stonken en we vlekken op het beddengoed ontdekten die we na niet al te grondige analyse niet anders konden definiëren dan als "sportvlekken". We hebben toen besloten nog één nacht te blijven om de aanbetaling niet kwijt te zijn en zijn toen op Emma's verjaardag vertrokken naar 'n hostel in 'n buitenwijk , midden in het GROEN deze keer. Taxi's kosten hier weinig en tot onze verbazing had je zelfs in deze uithoek binnen 2 minuten 'n taxi gevangen zodat het geen probleem was om in het centrum te komen. Echt, het ziet daar geel van de taxi's. Diezelfde dag nog 'n leuk Canadees stel (volgens Emma 'n ouder stel maar ze waren gewoon mijn leeftijd) in het hostel leren kennen waar we 's avonds mee uit eten zijn gegaan, veel gelachen hebben en waar we tot diep in de nacht nog mee nageborreld hebben op het terrasje van het hostel waar zich ook nog 'n bijzondere Amerikaan bij voegde (info voor bepaalde dorpsbewoners: de wijnflessen hebben hier nog echte kurken, weer 4 gescoord). De USA-er had er wel plezier in te weten dat ons ex-hotel in het redlight district lag, dachten we al.
De volgende dag werd het echt tijd om het wereldberoemde panamakanaal wat de atlantische met de grote oceaan verbindt, te gaan bezoeken en hoewel we beiden niet zo veel met schepen hebben was het 'n fantastische ervaring. In Miraflores liggen 2 van de sluizen die het hoogteverschil tussen beide oceanen moeten opvangen en waar de vaak reusachtige schepen door moeten manouvreren, dit gaat bij de grootste schepen (die qua afmeting de zgn panamaxnorm hebben) maar net en daarom worden deze langs de kant begeleid door 4 "karretjes" die met staalkabels de boel in het gareel houden. Vanaf 'n soort van tribune hebben we zitten genieten van dit schouwspel.
Natuurlijk hebben we ook gewandeld in één van de nationale parken van Panama waar ik na 5 minuten wandelen al één van mijn reisdoelen had gehaald nl. de blue morpho spotten, 'n geweldig grote vlinder, blauwer dan blauw en bijna lichtgevend, wow! Verder nog apen, schildpadden, 'n luiaard en nog wat beesten met 4 poten en 'n staart waarvan we de naam niet weten (de luiaard had wel menselijke trekjes Aaron en Sem) maar het werd pas echt spannend toen we boterhammen zaten te eten aan de oever van 'n klein vennetje en ik wat brood in het water gooide om te kijken wat daar op af zou komen, "kijk" zei ik, " 'n krokodil", Emma wilde net uit gaan leggen dat ik zeker die vis bedoelde die ze zag maar maakte vervolgens de sprong van haar leven toen ze inzag dat haar moeder ook wat biologische kennis had. Na het op 'n rennen te zetten en te concluderen dat die kaaiman (familie van) ons niet zo de moeite waard vond, zijn we maar terug gegaan om wat bewijsmateriaal te verzamelen (zie filmpje)
Panama city is overigens best de moeite waard met z'n adembenemende skyline, doet in eerste instantie erg amerikaans aan maar het oude centrum, Casco Viego, is prachtig koloniaal, staat op de werelderfgoedlijst van Unesco en is voor het grootste gedeelte al gerestaureert of herbouwd in de originele staat, geweldig om te zien hoe ze deze prachtige wijk vakkundig hebben gered van de ondergang.

En zo verlieten we maandag de ene koloniale stad om naar de andere in Colombia te vliegen: Cartagena, al jaren de stad van Emma's dromen en ja, het voldeed aan alle verwachtingen. Het oude centrum is groot en adembenememd mooi, heerlijk om hier rond te dwalen of te zitten lezen in het boek van Gabriel García Márquez, 'Liefde in tijden van cholera', waar Emma al in Costa Rica aan begonnen was en ik in de trein op weg naar Schiphol aan begonnen ben. Een boek over een liefdesgeschiedenis van 200 jaar geleden die zich afspeelde in Cartagena, dat we uren hebben zitten lezen op 'n bankje in het park, onder de amandelbomen, dat veelvuldig voorkwam in het boek. Maar wat mij het meeste opvalt (en bevalt) in Colombia zijn de mensen, wat 'n heerlijk volk, zo enorm gastvrij en vriendelijk, wat hebben we in die paar dagen al veel bijzondere ontmoetingen gehad, uitgenodigd voor 'n openluchtconcert, gaan dansen met 'n local. En nu ik toch ongesencureerd mag bloggen, klein roddeltje: Emma heeft haar oog laten vallen op 'n ober in 'n leuk restaurantje. Behalve ontzettend knap was ie ook nog eens ontzettend leuk, hij heet Juan (¿don?) en toen hij hoorde dat we geen vriendinnen waren maar dat ik de moeder was viel hij eerst bijna van z'n stoel om daarna z'n charmes ook te gebruiken als toegewijd ideale schoonzoon in spé.
Maar na 4 dagen zijn deze nomaden weer verder getrokken naar het noorden, de stad Santa Marta om vandaaruit hét reisdoel te bereiken: de jungletocht naar Ciudad Perdida, de verloren stad waar we wrsch. maandag aan beginnen.
Emma praat jullie nog bij over "haar "stad Cartagena en ik zal er persoonlijk zorg voor dragen dat er nog 'n nieuw verslag komt over onze laatste anderhalve week samen.
Zo de theepot zal onderhand wel leeg zijn, en voor mijn bondgenoten de fles wijn ook, bovendien zullen jullie ook weer eens aan het werk moeten, iemand moet dat tenslotte toch doen. In elk geval vele lieve groeten vanuit het hartverwarmende Colombia,

Wilma en Emma

Ps, ik ben m'n telefoon kwijt geraakt dus als ik niet op sms'jes reageer is het niet omdat ik geen interesse meer heb in andere namen dan Roberto; Alejandro; Carlos etc.