Pura vida!

Daar zit ik dan. En niet alleen ik. Het heeft soms z'n nadelen als je familie je komt opzoeken. Want ze hadden bedacht, als ze dan toch op bezoek zijn, dan mogen ze best een 'gastblog' schrijven, of niet dan, Emma? Nou, vooruit. Bij deze trek ik mijn handen er deze ene keer vanaf en laat ik al het werk in handen van mijn geliefde broers en vader. Aaron had het er al over dat het beter was dat ik dat erbij zou moeten vermelden dat zij dat schreven, anders zouden mijn kijkcijfers misschien te ver dalen. Ik denk dat het wel meevalt, maar die beslissing laat ik geheel aan jullie over. Volgende keer ben ik het weer die schrijft (zomaar, voor het geval dat).

Wel wil ik zelf nog zeggen, voordat ik 'de pen' doorgeef, dat ik een geweldige tijd met ze heb gehad (voor alle duidelijkheid, morgenvroeg vertrekken ze weer richting sneeuw en ijs), en dat ik erg blij ben dat ik ze 'toevallig' ben tegengekomen op de airport op kerstavond. Wat een cadeautje toch!

Pap, Aaron en Sem, bedankt voor jullie bezoek en de leuke kerst en oud en nieuw, het was jullie zeer zware vliegreis hopelijk waard!

Komt-ie dan.

Eindelijk is het dan zover! Tijd om naar de zon (en Emma) te gaan. Het was even spannend of de vluchten doorgingen, maar het was goed verlopen. Sterker nog: Uitstekend! Omdat de plaatsen nog niet bekend waren in het vliegtuig, hadden we in Frankfurt gevraagd of we met z’n drieën naast elkaar konden zitten. Dat kon, maar helaas was dat in businessclass. Nou, dat namen we na een grote discussie maar voor lief. Eenmaal in de stoel, werden we ontvangen met champagne, en dat terwijl we nog niet eens vertrokken waren. Met een reis van 11 uur in businessclass, kon onze reis niet meer stuk! Ook in Bogota kon ons geluk niet op. Aangekomen op het vliegveld hoefden we nog niet eens te wachten. Wij waren de laatsten die incheckten voor de vlucht en dus vond de piloot het geen probleem om een half uur eerder te vertrekken. Maar, dames en heren, Latijns-Amerikaanse spoed is zelden goed. Wel veilig aangekomen in San José, maar de stonden we dan te koekeloeren... Waar waren onze koffers gebleven? Een heel simpel antwoord: Mañana, mañana. Ze waren blijkbaar achtergebleven in Bogota, en die kwamen ze de volgende dag afgeven. Maargoed, toen dat geregeld was, zijn we op zoek gegaan naar het hostel. Bleek dat toen we het vliegveld uitliepen, Emma ook in Costa Rica was. Leek ons erg gezellig.
Doodmoe aangekomen bij het hostel, werden we ontvangen in een geweldig mooi versierde kamer, met allerlei souvenirs van Mexico tot en met Costa Rica. Na een aantal verhalen van een overenthousiaste Emma (hoe kan het ook anders), hadden we uiteindelijk toch besloten te gaan slapen.
De volgende ochtend werden we verrast met een heerlijk kerstontbijt. Om een beetje bij te komen, gingen we op ons gemak het centrum van San José verkennen. We verbaasden ons over de rommel, maar volgens Emma was dit typisch voor een Latijns-Amerikaanse hoofdstad. Op naar het kerstdinner, wat bestond uit Mexicaanse taco’s. Na even uitblussen en gezellig naborrelen, zijn we optijd naar bed gegaan, aangezien we de volgende dag naar het festival in het stadsdeel Zapote gingen. Hier werd door de bevolking vol lof over gesproken en was zeker een aanrader. Naast de grote kermis, ontelbaar eetkraampjes en barretjes die er stonden, draaide het eigenlijk maar om één ding: het stierenvechten, wat in Costa Rica erg leeft. Ondanks dat we zéér sportief aangelegd zijn, hebben we deze sport maar overgeslagen. Terug in San José was de stad omgetoverd tot het wilde westen. Tussen de cowboys en –girls hebben we onze ogen uitgekeken. Een stoet van 6000 (!) paarden en hun ruiters kwamen voorbij.
In de avond hebben we na enig tegenstribbelen er toch maar aan toe gegeven om op 2de kerstdag (wat ze hier niet vieren) een Nederlands dinner te verorberen. Gewoon gruunte, vlis en èrpel dus. Ook lekker.
Na rustig de kerst te hebben doorgedaan, zijn we op dinsdag de prachtige natuur van Costa Rica gaan verkennen. Tijdens de busreis hebben we verschillende plantages ontdekt. Gek genoeg bestond deze niet uit planten die je op kan roken, maar vooral uit fruitplantages, zoals ananas, bananen, kokosnoten, papaya’s, maar ook uit koffie (hierbij vroegen we ons wel af waar de melk en suiker groeit). Na een aantal uur in de bus te hebben gezeten, hield de weg op en gingen we met de boot verder, naar Parque Nacional Tortuguero. Dit schildpaddenstrand aan de oost-kust (Caribbean) is alleen te bereiken met het vliegtuig of met de boot, omdat de weg erheen te moerassig is om wegen aan te leggen. Onze tocht door het tropisch regenwoud kon beginnen! Tegen onze verwachtingen in regende het behoorlijk, maar dit mocht de pret niet drukken. Het waterpeil stond zo hoog, dat we op sommige plaatsen zelfs tussen de boomtoppen vaarden. Aangekomen op Tortuguero, waren er geen schildpadden te bekennen en hebben we een strandwandeling gemaakt over het zwarte strand. Vervolgens zijn we met de boot het dichte woud ingevaren. WOW! Wat een beleving! Alsof je de Fata Morgana in de Efteling binnenvaart. Adembenemend! Wat een prachtige natuur! Moe, zeiknat (het regende in het regenwoud, wie had dat verwacht..), maar tevreden kwamen we weer terug bij het hostel. Na een zware en vermoeiende dag in het wilde woud, was het tijd om een relaxdagje in te lassen. Op naar de Pacific! De zon brandde goed, dus waren we wel toe aan een verfrissing. Door zijn zeer grote kennis over eten en drinken, wist Sem ons te vertellen dat kokosmelk heerlijk is! Even later kwam hij terug met een kokosnoot, vers van de boom gevallen met een gat erin. Ideaal! Helaas waren we niet de eerste gasten die de melk hadden geproefd: Toen de maaien eruit kropen, hadden we wel genoeg van de kokosmelk (zuuuur!).
’s Morgens vroeg werden we opgehaald voor de tour naar de vulkaan Arenal en de heetwaterbronnen. Deze werden verwarmd door de vulkaan, wat best heet was, tot maar liefst 67 bolletje C! Na een middagje relaxen in het hete water, hadden we buffet. Sem kon zijn geluk niet op en we moesten moeite doen om hem mee terug te krijgen. Evenals Emma, die ook de chocoladefontein met aardbeien niet kon weerstaan. Afijn. Terug aangekomen in het hostel hadden Aaron en Emma, jong dat ze zijn, nog genoeg energie over om het nachtleven in San José te ontdekken. Het was geweldig. Na een paar kroegen te hebben gehad, kwamen ze wat locals tegen die ook wel in waren voor een afterparty, in een andere bar in het centrum. Nog even gefeest en om 7 uur was het wel tijd om terug te gaan. Vanzelfsprekend was het dus op oudejaarsdag uitslapen geblazen. ’s Middags gingen we inkopen doen voor oudejaarsavond. De eigenaar van het hostel had een barbecue georganiseerd met de gasten. We hebben de avond al dansend, feestend en etend doorgedaan. Om middenacht was het tijd voor champagne en vuurwerk (en hoe... zie filmpje!). Op nieuwjaar zijn we de stad in gegaan om koffie te drinken. Helaas waren er op deze dag geen tours. Zondag wel, en zijn we met de bus naar vulkaan Irazú gegaan. Door de hoogte (3432 meter) was het er erg koud en mistig en hebben we weinig kunnen zien van de krater. Op onze één na laatste dag hebben we besloten om de zon weer op te zoeken. We zijn even gaan kijken of het strand er nog steeds lag. Na allemaal knalrood terug te zijn gekomen, vonden we dat we wel wat afkoeling nodig hadden. Op onze laatste dag in Costa Rica moesten we nog één ding doen wat je zeker mee moet hebben gemaakt: Een jungletocht! Dit was echt de moeite waard. We hebben op eigen houtje een tocht gemaakt die ongeveer 2 uur duurde. Een flinke hike, met af en toe een tropische stortbui. Het had wel iets. Als cadeautje hadden we op de terugweg een hele groep aapjes mogen aanschouwen (en hun ons), die we per ongeluk ontdekten. Toen we net voor sluitingstijd terug bij de balie kwamen bood de medewerker aan om nog een kleine tocht met ons te lopen, waarbij hij de flora en fauna in geuren en kleuren aan ons uitlegde. Eigenlijk hadden we dus ook nog eens een persoonlijke gids gestrikt. Gratis. Wat is het soms toch handig als je wat Spaans spreekt! Het was echt erg gaaf geweest. Wat een beleving, om je ogen uit te kjiken!
Voor de luie lezers onder ons, hier de samenvatting:
Costa Rica is een geweldig mooi land, met een zeer indrukwekkende natuur, veel wilde diersoorten en altijd lekker weer, zolang het niet regent. Kortom een echte aanrader!

En zoals ze in Costa Rica altijd zeggen: Geniet van het pure leven... Pura vida!
Iedereen een gelukkig en gezond 2011 gewenst en veel liefs uit Costa Rica!

Mario, Aaron en Sem