Een paar duizend kilometer verderop de aardbol...

Dames en heren, jongens en meisjes. Ik heb goed nieuws voor jullie; ik ben nog niet omgekomen in een modderstroom, nog niet lek geprikt door vervelende malariamuggen, nog geen uitbarstende vulkaan tegengekomen, de grond is nog niet gevaarlijk gaan trillen, de krokodillen hebben me ook nog niet voor een maaltijd gezien en het ziet er naar uit dat ik - buiten mijn normale karaktertrekjes - mezelf nog niet gek hoef te verklaren vanwege een of andere rare tropische ziekte. Met andere woorden ik leef nog!

Ik ben inmiddels van noord naar zuid getrokken, ben maar liefst zes grenzen overgestoken en heb elk landschap gezien dat er bestaat. Ik heb te maken gehad met de superdeluxe bed-bus tot het meest krakkemikkige vervoersmiddel op vier wielen wat er bestaat en met de 1) stricte, 2) omkoopbare en, zacht uitgedrukt, 3) uitermate chagrijnige douanier, die zeker wat leven in de brouwerij hebben gegooid tijdens mijn reis. Bovendien ben ik op mijn pad het hostel met alles erop en eraan tegengekomen, alsook de slaapplaats waar het ruikt naar ontsmettingsmiddel en waar mensen alleen rondlopen in witte pakjes…

Ik heb uiteraard weer genoeg stof om te vertellen en genoeg nieuwe dingen meegemaakt sinds mijn laatste verslag. En dit keer niet alleen… In de laatste week in Cartagena is er namelijk een vonk overgeslagen van een reizende Brabantse meid, op een rasechte latino, en andersom. Ik ben tijdens mijn reis in Centraal-Amerika stukje bij beetje mijn hart verloren aan het continent waarvan ik van tevoren al wist dat ik er geweest moest zijn. Ik ben verliefd geworden op de mensen , de cultuur en de ongerepte, uitstrekkende natuur van ‘mijn’ Latijns-Amerika. Toen ik eenmaal met m’n voeten de grond raakte van het Cartagena waar ik in mijn laatste verslag met zoveel lof over sprak, werd er nog meer in me losgemaakt. Ik heb in de Nieuwe Wereld op een vaste plaats geleefd, heb vrijwel alleen met de bevolking gesproken, heb hechte vriendschappen opgedaan en heb mee kunnen krijgen hoe het leven er echt aan toe gaat. En natuurlijk werd er voor mijn reis al genoeg gegrapt dat ik een latino aan de haak ging slaan en nooit meer thuis ging komen (en ik heb daar natuurlijk 100 redenen voor bedacht waarom dat niet zo zou zijn), maar als je je hart al kwijtraakt aan alles wat het land te bieden heeft, dan wordt het toch een uitdaging om geen leuke levensgenoot tegen te komen. Ik vond Alex vanaf het begin al erg leuk en gelukkig was het na een avond in het romantische Cartagena na zijn gitaarmuziek wederzijds, en sindsdien hebben we er al drie maanden reizen opzitten samen.
Daarom heeft mijn normale verslag nu een sterke wending gekregen, want de ik is nu wij geworden. Volgens ons mam, en alle rest, een onvermijdelijk scenario. Maar geen zorgen mam, ik kom gewoon thuis.

Omdat ik erg lang in Cartagena heb gezeten, moest ik er enigszins haast achter zetten om nog op tijd aan te komen in Asunción, waar ik Anne 2,5 maand later zou gaan vinden.
Op mijn planning stond om eerst naar Medellín te gaan, de stad van de eeuwige lente, de hoofdstad van de koffiezone in Colombia en de geboorteplaats van Alex. De mildere temperatuur stond me goed aan (na drie maanden 35 bolletje C heb je ook wel eens zin om weer een wolkje te zien) en doordat ik mijn eigen tour-guide aan mijn zijde had, heb ik een rondleiding gekregen door de ogen van de bewoner, erg interessant natuurlijk, een geweldig leuke stad!
Daarna was Bogotá de eerste op de lijst, de hoofdstad van Colombia. Het was niet bepaald een stad wat op mijn lijst van de favorieten zou komen maar a la, er moesten papieren geregeld worden, zodat Alex legaal met me mee kon. Hij is portrettekenaar en doet nog veel meer dingen daar rondom, dus zijn werk is flexibel genoeg om mee rond te kunnen reizen. Vandaar dat hij zo makkelijk met me mee kon. Daar was ik natuurlijk erg blij mee!

Voordat we bij onze eerste bestemming buiten Colombia aankwamen, moest er uiteraard heel wat gebeuren, want, het blijft Latijns-Amerika. Door vier modderstromen op de weg, moesten we ‘even’ een nacht wachten voordat dat dan opgelost zou zijn. Nu is het in Colombia zó georganiseerd, dat er dan een kilometers lange file staat die aan het wachten is tot de wegen open zijn, dan komt er de pers om meteen heel Colombia op de hoogte te stellen dat er een belangrijke weg gesloten is, maar dan komt er in niemand op om misschien iets te doen om de weg weer open te gooien. Zodoende hebben we een nacht doorgedaan in de bus, en zijn we ’s middags weer omgedraaid om vervolgens via Medellín naar de grens te gaan (voor diegenen die me volgen op de kaart, hebben al in de gaten dat dat ‘vrij’ om is). Zodoende heeft de busreis 46 uur geduurd. Naar de grens althans. Want wie denkt nou serieus dat alles van een leien dakje gaat lopen in dit ongeorganiseerde continent?
Bij de douane, hadden we al snel nummer 1) te pakken, de stricte. Hij was wel aardig, dus de reputatie van de Colombianen was niet geschaad. Nou ja, hij heeft me in ieder geval aardig uitgelegd dat ik de grens niet overkwam als ik geen (omgerekend) 130 euries voor zijn neus neer zou leggen. Oei, dat was wel even schrikken. Ik had zelf al wel in de gaten dat ik al iets te lang in Colombia zat, maar ik dacht d’r valt vast over te praten. Tsja, ze hebben ook een reputatie dat alles zo corrupt is dus ik dacht dat dat niet voor niks zou zijn. Viel dus niks mee te beginnen. Een gelukje was dat Alex zijn paspoort al gestempeld had, dus kreeg hij een boete als hij het niet liet stempelen aan de kant van Ecuador. Wat te doen als je je paspoort moet laten stempelen en geen dikke boete wilt betalen? Gewoon meelopen met het net opgedane vriendje, een zielig gezichtje opzetten, je blonde haar een keer losgooien, en met het verhaal komen dat je in Lima moet zijn omdat je bankpas is gejat. Dat werkt heb ik gemerkt, de douaniers van Ecuador hadden ineens medelijden en voor 30 eurootjes kon ik lekker legaal Ecuador binnentreden. Colombia heb ik dus in alle stilte achtergelaten… Douanier nummer 2) was ook binnen, de omkoopbare.

Door Ecuador is alles vlekkeloos verlopen (het bestaat dus wel), daar zijn we in één keer doorheen gegaan, want onze bestemming was Trujillo, in Peru. In Quito hadden we zonder iets te merken de evenaar overgestoken, wat wel een bijzonder feitje was. Zonder problemen bij de Peruaanse grens, werd mijn paspoort weer een stempeltje rijker (en ik ’n glimlach).
Trujilllo, de enige stad in Zuid-Amerika die ik al kende voor deze trip, dus het was even ‘thuiskomen’ voor mijn gevoel. Na een ontzettend lange reis, was dat wel even fijn natuurlijk. Meteen doorgereisd naar Huanchaco, het mooie en vooral relaxte visserdorpje waar ik zo’n 2,5 jaar geleden met Maron vrijwilligerswerk heb gedaan. Dat kende ik natuurlijk al op mijn duimpje, en het was perfect om even bij te komen van al die uurtjes op je gat zitten, een Inca Colaatje op het terras te pakken, te genieten van de eeuwige zon en in de avond een typische ceviche te eten van vers gevangen vis met een pisco sour er naast. Natuurlijk waren er wel dingetjes veranderd, maar het was leuk om even een praatje te maken met de personen waar we toentertijd heel veel mee op hadden getrokken. Door Alex zijn werk hadden we al snel contact met de legerschool, waar hij een muurschildering moest maken van drie meter. Erg gaaf was het om zomaar als toerist te zien hoe het leger er daar aan toegaat, met zo’n werk kom je nog eens op plekken!
Na Huanchaco werd het tijd om eens de échte cultuur te gaan snuiven in het zuiden van Peru, het hart van de inheemse bevolking van Latijns-Amerika, waar geschiedenis in het nu leeft. Cuzco, vlakbij de Machu Picchu, de Inca-stad van alle Inca-steden, een van de zeven wereldwonderen, en voor mij met dikke letters bovenaan mijn lijst van dingen die ik nog wilde zien in Latijns-Amerika. Ik had er echt ontzettend naar uitgekeken om het zien, om eindelijk de geschiedenis te herleven. Maar eerst Cuzco, die er later bij gesticht was, en nu uitgegroeid tot een van de mooiste steden van Latijns-Amerika. En het was me echt een prachtstad. Hoewel het op 3300 meter hoogte ligt, viel de temperatuur goed mee overdag en wandelden we daarom rustig rond in ons T-shirtje over het enorme Plaza de Armas met superschattige steegjes, weggetjes van grote keien en gebouwen in een geweldig mooie, oude stijl. Genoeg dingen om te zien en te doen, en een heerlijk sfeertje. Na twee dagen wilde ik graag het Inca wereldwonder gaan bekijken, maar ik merkte dat de hoogte er flink inhakte. Rode, pijnlijke ogen en heel veel hoofdpijn (te verzachten met een thee van cocabladeren), waren dus niet te voorkomen en moest ik dus nog een paar dagen meer acclimatiseren. De Machu Picchu ligt namelijk nog 900 meter hoger, dus het liefst ben je dan natuurlijk tip-top in orde om je droom in het echt te zien.
En toen kwam er eigenlijk iets tussendoor waar ik totaal niet op had gerekend. Ik moest naar het ziekenhuis voor een operatie in mijn buik, niet ernstig, maar moest wel gebeuren, waardoor ik er drie dagen heb gelegen. Omdat het in mijn buik was, moest ik rustig aan doen, en kon ik dus niet naar de Machu Picchu, en ook niet naar het enorme zoutmeer in Bolivia, omdat het teveel reizen was. Dat was natuurlijk even flink balen, want ook de zoutvlakte stond met vele strepen eronder, op mijn to-do-list.
Gelukkig ben ik nog jong en weet ik dat ik hier gewoon terug kan gaan, dus na even relativeren besef je dat je al blij genoeg mag zijn dat je zo’n stad als Cuzco mag aanschouwen. Bovendien hebben Alex en ik in een van de eerste dagen nog een gesprek gehad met een oudere inheemse vrouw, die over haar zeer interessante leven verhaalde en vertelde dat maar zo’n 10 procent van de inwoners van Cuzco ooit de Machu Picchu heeft gezien, omdat het voor hen veel te duur is om erheen te gaan. Ronduit belachelijk natuurlijk. Wij stomme toeristen ook, denk ik dan. Daarom kon ik er snel mee leven dat het nu eenmaal niet doorging, bovendien heb ik toch al erg veel mogen zien van dit prachtcontinent. Na een aantal dagen bijkomen, ook na het ziekenhuis, hebben we rustig wat rondgewandeld en heel wat cocabladeren in de thee gedronken. Hoogteziekte was dus ronduit uitgesloten!

Omdat Anne de 20e van juni aan zou komen in Asunción, Paraguay, werd het natuurlijk ook tijd om wat op te schieten. Na een kleine opname van de Peruviaanse televisie (over Alex’ werk), zorgden we dat we in de taxi zaten, op weg naar het busstation. Helaas kregen we daar het vervelende nieuws dat er stakingen waren op de grens met Bolivia, dus gingen er geen bussen naar La Paz (hoofdstad Bolivia). We zouden dan een bus moeten pakken naar Puno, en vanuit daar konden we dan wel weer een bus regelen die er wel heen ging, werd ons gezegd. Natuurlijk hadden we al snel in de gaten dat ons een langere reis stond te wachten dan gepland, dus hup, die bus in. In Puno had Alex nog net op tijd een bus gevonden die naar La Paz zou gaan, via een iets illegalere route (want daar was geen immigratiekantoor), zonder stakingen. Die maar doen dus, we hadden geen andere optie, we moesten hoe dan ook naar Asunción. Wat we toen nog niet wisten, was dat er ons een reis stond te wachten die ons nog lang zal heugen…

Bij de illegale grensovergang werd ons verteld dat de bus niet verder ging. Dus én flink afgezet én nog lang niet op bestemming, dan maar allemaal opgepropt in het enige busje, wat wel naar La Paz zou gaan. Na een heel aantal uren kwamen we er aan, en moesten we eerst zorgen dat we de binnenkomststempel hadden, wat alleen in La Paz mogelijk is. Aan verschillende agenten en officiers gevraagd en zij zeiden dat die sloten om zes uur, maar we konden dan nog vast op de airport terecht. Met 15 man kwamen we daar aan, zaterdagavond 21.00uur, maar ze weigerden ook maar om naar ons te luisteren. We konden maandag terugkomen om ons verhaal te doen, want ze hadden ‘feestdagen.’ Nou goed, wij konden er ook niks aan doen dat er niemand bij de grens stond om te stempelen, en we moesten ook meteen weer verder reizen, dus we konden onmogelijk wachten tot maandag. En wij waren bepaald niet in een feeststemming. De andere 13 overigens ook niet, zij moesten ook naar andere delen van het land. Bovendien hadden we dubbel tijdsdruk, want zondagavond zouden alle belangrijke wegen dicht zijn door stakingen, en dus besloten alle busbedrijven ook te gaan staken. Belachelijk natuurlijk!
Wij naar het busstation, en ook daar was de immigratie al gesloten, maandag moesten we maar terugkomen, feestdagen. Toen hebben we maar de bus gepakt naar Cochabamba, en vervolgens Santa Cruz, met het idee dat het enige wat we konden doen was bij de grens uitleggen wat er was gebeurd. Want ja, het is niet onze schuld geweest dat iedereen feestdagen heeft, gaat staken en ons vertikt een stempel te geven. Even tussen de regels door: als je geen binnenkomsttempel hebt, ben je dus illegaal, en moet je over het algemeen een enorme boete betalen om het land uit te komen, of zit je vast op de grens. Dat is natuurlijk het laatste wat we wilden.
Gelukkig kregen we een sprankje hoop toen we in Santa Cruz ons verhaal bij Interpol neer konden leggen. Zij zeiden ons dat we ons geen zorgen hoefden te maken, dat het de fout van Bolivia is wat er was gebeurd, en dat we absoluut geen boete hoefden te betalen bij de grens.
Een heel stuk rustiger pakte we dus onze 25-urige bus, direct naar Asunción. Weer flink afgezet, 60 dollar betaald voor een ontzettend smerige, over-volgepakte bus, en waar we met een flinke discussie en een hoop heisa eindelijk na een aantal uur gebruik konden maken van een net-zo-volgepakte wc. En die was ook erg smerig. Maar goed, toch vol hoop kwamen we bij de grens aan, we hadden wel even genoeg gehad van Bolivia met al dat ongeorganiseerde gedrag. En ik kan jullie vertellen, dat was niet bepaald een pretje. We stonden als eerste in de rij, klaar om uit te leggen waarom we geen stempel hadden, dat we naar allerlei instanties waren geweest, en dat we dus niet illegaal waren. Luisteren? Ik geloof dat onze douanier daar niet zo’n zin in had om 5 uur in de ochtend. Door de ontzettende lange en ietwat dramatische reis die we vanuit Cusco hadden, heeft Alex het verhaal op een toontje gezegd die de douanier niet helemaal aanstond, vandaar dat we maar achter aan de rij aan moesten sluiten, zodat we wat af konden koelen. Nou goed, Alex heeft alles snel achter elkaar gezegd, maar zéker niet op boze toon of wat dan ook, dus we stonden werkelijk versteld van zijn schreeuwende en uitspattende reactie. Na de rij verwachtten we dat onze uitermate sjaggie douanier (nummer 3) was ook binnen) wat was afgekoeld, maar hij heeft zich in heel dat half uur zich ontzettend over ons op zitten vreten. We konden het hokje binnenkomen om een zee van allerlei woorden te horen waarbij hij ons heeft uitgescholden, ons heeft gezegd dat we een stel verschrikkelijke toeristen waren, dat hij ons nooit meer in zijn land wilde hebben, en om een stempel te krijgen moesten we 100 dollar betalen, anders zaten we vast op de grens. We hebben een poging gedaan om uit te leggen dat we bij Interpol waren geweest, maar daar had hij allemaal geen oren naar, dat interesseerde hem werkelijk niet. Tsja, dat was even panieken, want we hadden maar 40 dollar bij ons, en in de verste verte was er geen pinapparaat te bekennen. En we moesten toch écht naar Asunción. Contact met Interpol was ook onmogelijk, we waren na zo’n ellenlange reis, waar we veel meer moesten betalen dan normaal, waar we alle moeite hebben gedaan om ook maar zo’n stomme stempel te krijgen (om nota bene alleen te passeren), compleet ten einde raad. Wat moet je ook met zo’n vent. Na wat traantjes en een ongeduldige buschauffeur had hij tegen ons gezegd; ga maar, dan betaal je een veel grotere boete in Paraguay, daar zijn ze veel strenger, ik weet niet wie jullie zijn en heb jullie nog nooit gezien, verdwijn uit mijn land, ik wil jullie nooit meer zien en nog heel veel meer dingen die we maar hebben moeten slikken. In stilte zijn we dus de bus ingegaan, om even door te laten dringen wat er allemaal tegen ons was gezegd. We waren echt enorm verbaasd dat iemand van zo’n instantie dat allemaal tegen toeristen kan zeggen. Hoewel we tijdens de busritten erg hebben genoten van de prachtige natuur die aan ons voorbij vloog, hebben we toch met een rotgevoel Bolivia moeten verlaten vanwege allerlei mensen die niet het beste met ons voor hadden. Erg jammer.

Gelukkig heeft Paraguay ons weer op positieve gedachten kunnen brengen, want na drie uur in niemandsland bereikten we de immigratiepost. We hadden elkaar al moed ingepraat, en al overlegd wat we precies gingen zeggen, voor het geval ze ons apart gingen roepen. Daar werden onze tassen eerst helemaal geïnspecteerd en inmiddels had Alex al een heel gesprek opgezet met de douaniers. Ze zagen zijn portrettekeningen en gitaar en moesten daar het fijne van weten, waardoor uiteindelijk het gehele team van de inspectie stond te luisteren wat zijn werk precies inhoud. In het kantoortje aan de andere kant werden we erna een voor een afgeroepen om het paspoort op te halen. Toen was Alex aan de beurt. Dat was natuurlijk erg spannend, want hij moest heel het verhaal vertellen wat er was gebeurd, een beetje zenuwachtig waren we daar wel voor. Maar na welgeteld twee minuten kwam hij als de vrolijkheid zelve het kantoortje uitgelopen, met paspoort én stempel! Toen ik aan de beurt was, werd me een fijne reis toegewenst met mijn vriend, dat het ons goed mocht gaan. Met stempel, glimlach en trots dat het ons was gelukt, liep ik het kantoortje uit. Oh, wat hield ik ineens van Paraguay!
Hoewel de gehele reis vanuit Cuzco niet mee had gezeten, waren we door die stempel onze vrolijkheid weer terug aan het vinden en kon ik eindelijk met een gerust hart écht uitkijken naar het ontvangen van Anne, de uren aftellen was begonnen!
Zij zou maandag om 13.30uur landen, en wij zouden dan rond 18.00uur aankomen op de airport. Even was het nog een probleempje om contact te zoeken zonder bereik, maar om 20.00 uur kon ik ‘Anneman’ EIN-DE-LIJK met wat gelukstraantjes in de ogen erg enthousiast verwelkomen met een hele dikke, grote knuffel. Wat een moment!

Alle drie gebroken van de lange reis, kwamen we dan al druk pratend aan in onze hotelkamer, tijd om maar eens goed uit te rusten. Wat er de dagen en weken erna gebeurde, laat ik geheel aan Anne over om dat te vertellen, want zoals jullie weten, mag iedereen bij mij een gastblog schrijven.

Mijn laatste verhaal zal ik dan in Madrid, of anders op Nederlandse bodem schrijven, om jullie in het kort te vertellen hoe ik deze weken heb ervaren en over de allerlaatste dagen van mijn reis. Het aftellen is voor mij nu ook begonnen en stiekem kijk ik er ook wel naar uit om mijn trouwe lezers persoonlijk te bedanken voor de interesse die jullie altijd hebben gehad (en het achter mijn vodden aanzitten, want dat heb ik met de mentaliteit van hier wel erg hard nodig, geloof ik).

Het ga jullie heel erg goed!

Veel liefs,

Emma.