"Mijn" stukje Latijns-Amerika

Daar sta je dan met je backpack op het enorme Schiphol, Anne Abeling, de zoveelste bezoeker aan dat verre continent met de duidelijke opdracht om Emma alsjeblieft mee naar huis te nemen (want anders was ik natuurlijk nooit gegaan). Met meer dan 24 uur reizen in het verschiet was het toch wel even slikken – mijn eerste verre reis en wel naar Paraguay en Argentinië. Met een brok in mijn keel heb ik toch maar mijn paspoort overlegd en een laatste keer gezwaaid: “dag Nederland, tot over een week of vijf!” En ja, na die enorme reis met veel wachten, komt het onvermijdelijke moment (je kunt nu eenmaal niet verkeerd overstappen); je landt op het kleine vliegveld van Asuncion, Paraguay. Het duurde niet lang voordat ik doorhad dat ik aan de andere kant van de wereld was: aangezien ik honger had en nog een aantal uur zou moeten wachten op Emma (denk aan haar vreselijke busreis), bestelde ik maar wat eten met mijn fantastische Spaans (ik werd meteen in het Engels beantwoord..). De verkoopster had geen vegetarische broodjes, dus moest ik taart bestellen (wat een straf). Ik zat in volle verwachting op een heerlijke cheesecake te wachten toen ik een stuk taart kreeg waarvan de vulling, jawel, kaas was. Als echte kaaskop vond ik dat natuurlijk fantastisch, hoewel ik wel een slecht voorgevoel kreeg over de rest van het Paraguyaanse dieet. Na deze heerlijke versnapering ben ik maar wat gaan lezen. Ik bedacht me namelijk dat hoewel een busreis die 24 uur hoort te duren, in Latijns-Amerika met gemak een aantal uur langer kan duren. Naarmate de tijd vorderde werd het vliegveld steeds leger en ik steeds zenuwachtiger, tot ik overbleef met de beveiliging en wat taxichauffeurs. Net toen ik de moed op had gegeven dat Emma nog zou komen en ik zelf een hotel wilde zoeken, hoorde ik van verre een stem die me bekend voorkwam. En ja hoor, daar waren ze: een bezweet en verregend stel: Emma y Alex! Echt mensen, als je denkt dat het leuk is om Emma weer te zien; het is fantastisch! Wat een enorme opluchting dat ze die helse busrit hebben overleefd en ze me niet vergeten waren! Na een taxirit waarin alleen mijn en Emma’s enthousiaste stemmen te horen waren, kwamen we aan bij het hotel en zijn we meteen wat gaan eten. En dokter, ik moet iets opbiechten: al op mijn eerste dag heb ik me niet aan de gezondheidsvoorschriften gehouden, ik heb straatvoedsel gegeten en het was heerlijk!

De volgende dagen hadden Emma en ik natuurlijk veel te bespreken, maar ik wilde Alex ook graag leren kennen. Ik was erg benieuwd naar die Colombiaanse jongen. Hoewel mijn Spaans niet supergoed was, heb ik qua gevoel een goed beeld kunnen vormen van hem en dat wil ik jullie natuurlijk niet onthouden (en natuurlijk mogen jullie het straks niet met me eens zijn): Alex is een schat van een jongen die heerlijk gitaar kan spelen, Emma doet zingen en bovenal fantastisch tekent. Hoewel ik dus moeite had om met hem te communiceren, ben ik ervan overtuigd dat ze goed bij elkaar passen, hele mooie kinderen krijgen (nee, ze is niet zwanger) en ik een fantastische peettante word (sorry andere gegadigden). Voorlopig niets om jullie zorgen over te maken dus ;).

Ok, weer ter zake. Na een aantal dagen exotisch Asúncion en wat gekke eetervaringen (Sopa is hier blijkbaar geen soep, maar omelet & goedkoop eten wordt spontaan duurder als je toerist bent), besloten we richting Iguazú, Argentinië te gaan. Zoals sommigen van jullie wellicht weten, ligt hier, op de grens van Paraguay, Argentinië en Brazilië, een groot aantal (>300!) watervallen in een prachtig stuk natuur. Een niet te missen natuurwonder. Dus daar gingen wij snotneuzen met onze rugzak richting bus. Helaas begon het enorm hard te regenen en dat bleek voorspellend voor de rest van de tijd daar. Onze verwachtingen waren namelijk als volgt: het gebied waar we naartoe gingen, is normaal gesproken tropisch. Uiteraard verwachten we dus een buitje, maar ook klamme hitte. Niets bleek minder waar. Overdag waaide en regende het erg hard en ’s nachts vroor het. Ik snapte er helemaal niets van: het hoorde toch tropisch te zijn?! Na een aantal dagen deden we navraag naar het weer, wat bleek: in Iguazú is het zo’n twee weken per jaar winter en daar zaten wij net in… Best even slikken zonder winterjas, maar dat hield ons niet tegen om datgene te zien wat het beste beloofde te worden van Argentinië: Las cataratas de Iguazú (de watervallen van Iguazú)!

En ja, dan zou nu hét grote verhaal moeten komen over hoe het was, maar het is zo lastig om uit te leggen wat ik gezien heb en er überhaupt iets over te zeggen. Ik ben ondertussen al drie weken bezig er iets van te maken, maar het wil maar niet lukken. Natuurlijk kan ik er niet onderuit komen, dus ik waag een poging, wetende dat dit onmogelijk beschrijft wat die watervallen met je doen. Goed, ik zal beginnen bij het begin: zoals jullie net lazen, hebben we erg veel regen gehad. Aangezien we wisten dat we zeiknat zouden worden bij de watervallen, leek het ons wel prettig als we in elk geval de paar uur van tevoren droog zouden zijn en er dus ook niet teveel mist voor de watervallen zou hangen. Gelukkig kwam er een dag die relatief droog zou zijn, dus hoefden we niet langer te wachten op alle exotische planten en dieren die te vinden zouden zijn. We hoorden namelijk dat er in het natuurgebied wilde toucans te zien zouden zijn! Ons nieuwe favoriete dier! Het doel van de dag zou dan ook het vinden van een toucan worden, dat we ook nog een paar watervalletjes zouden zien, namen we maar voor lief. Vol spanning en blij als kleine kinderen gingen Emma en ik dan eindelijk het park in. Al gauw hoorden we een kletterend geluid, maar we konden nog niets zien. Dit maakte ons natuurlijk nog nieuwsgieriger en half rennend gingen we op zoek naar exotische planten en dieren. En ja hoor, we vonden duiven en gieren… Dat was eventjes een teleurstelling, maar al gauw vonden we enorm schattige beestjes die lijken op iets tussen een wasbeer en stinkdier in. Gelukkig lazen wij wél op het bordje dat die schattige beestjes enorm gevaarlijk zijn, ze doen werkelijk waar alles voor eten en hebben al meerdere malen iemand daarvoor gedood. Nou, dat ze alles voor eten doen, hebben we gezien. Een Amerikaanse dame die haar eigen taal blijkbaar niet machtig is, opende een pak koekjes. Niet lang daarna (zo’n twee milliseconden) stormde er een bende beesten op haar af die enorm begonnen te krijsen. Gelukkig besefte ze zelf ook vrij snel dat ze haar eten wilden hebben, dus gooide ze het (wel twee meter) weg waardoor ze nog niet van ze af was. Een man die in de buurt was, wist van wanten en begon te blaffen. Wonder boven wonder schrokken ze hier enorm van en kon de Amerikaanse al snel weer haar pad vervolgen. In volle verbazing over deze domme actie vervolgden we ons pad tot we ineens een echte waterval zagen: Salta Chico (kleine waterval)! Nou, je had mijn gezicht moeten zien. Ik stond te springen als een klein kind en kon niet ophouden met glimlachen. En dat bij een waterval die de kleinste van allemaal zou blijken te zijn. Nadat ik besefte dat ik nog veel meer water zou gaan zien, liepen we verder. We zagen steeds meer watervalletjes en een steeds mooiere natuur. En opeens was hét daar: zover we konden zien alleen maar watervallen! Wauw, wauw. Wauw! Daar sta je dan met je mond vol tanden; sprakeloos en met elke seconde nóg net een stukje gelukkiger, tot je op het toppunt van geluk het volgende uit kunt brengen: Dit. Is. Écht. Enorm. Vet! Want ja, daar was het dan: het hoogtepunt van mijn reis, de foto’s die ik ervan had gezien waren er niets bij. Mijn adem stokte en ik kon alleen maar lachen. En zo’n drie, vier weken later krijg ik precies hetzelfde gelukkige gevoel dat ik had toen ik daar stond te apegapen: intens geluk.

Aan de andere kant is het echt ongelooflijk hoe prachtig, maar enorm gevaarlijk zo’n natuurwonder kan zijn. Enorme hoeveelheden water storten in volle kracht naar beneden en nemen alles mee wat er in de buurt is. Toen we boven de watervallen stonden, bleek dit pas echt. Je zag het water vanuit een rivier steeds sneller stromen totdat het ophield aan het eind van de wereld (ok, zo leek het tenminste) en keihard naar beneden stortte. Ik kreeg er helemaal een misselijk gevoel bij toen ik me een verhaal herinnerde over wat lokale bewoners voor de toeristen over hadden. Tot 1936 kon je namelijk een roeier inhuren die zo gek was om tot de rand van de waterval te roeien zodat de belachelijke toeristen een paar kiekjes konden nemen van het uitzicht. Helaas voor de roeier ging het in dat jaar mis en stortte de boot, inclusief toeristen, naar beneden. Niemand overleefde dit tochtje. Gelukkig werd het hierna verboden en sindsdien kunnen mensen met de trap omhoog om ‘over’ het water te lopen. Een stuk veiliger dus. Helaas brak het eind van deze dag ook aan en gingen we nat, moe maar uitermate voldaan terug naar huis. Hoewel deze dag echt fantastisch was, moesten we ook afscheid nemen van Alex. Hij zou in Puerto Iguazu blijven om te werken en wij zouden onze weg vervolgen via Posadas naar Rosario. Een flink aantal uren en kilometers verder, maar zeker de moeite waard. Rosario bleek een plaats te zijn die ons het gevoel gaf in Argentinië te zijn. We kwamen namelijk aan op een zondag: de dag dat alle, maar dan ook echt álle Argentijnen naar het park gaan om lekker niets te doen. Ofja niets, ze drinken mate (een soort kruidenthee die iedereen in Paraguay, Argentinië en Uruguay drinkt) met een rietje uit een gezamelijke beker en kletsen ondertussen wat. Het betere leven dus. Natuurlijk is dit niet het enige wat Argentijnen doen, ze kijken ook voetbal. Enorm veel voetbal. Op het moment dat wij in daar waren, brak namelijk het grootste voetbalevenement van Zuid-Amerika aan, de Copa America. Dit jaar (gelukkig) heel toevallig gehouden in Argentinie op het moment dat wij er zijn. En ja, als voetballiefhebbers moet je dan natuurlijk kijken. Dus daar zaten we, tussen de bierdrinkende mannen: twee ºkleineº Nederlandse meisjes die vol spanning wachten op een prachtige wedstrijd en een enorme cultuurshock. Immers, voetbal hier ‘is a way of life’. De allereerste wedstrijd met Argentinië in de hoofdrol, bevestigde wat we eigenlijk al gedacht hadden. Voetbal wordt hier net zo bekeken als in Nederland. Iedereen drinkt bier (hoewel uit literflessen), wordt kwaad op de scheids, roept continue “falta” (dat betekent fout) en alle, maar dan ook echt alle mannen, gaan allemaal in de rust naar de wc. Precies. Krek Nederland. Dat neemt niet weg dat het niet enorm gaaf is om tussen een stel locals hét evenement van het jaar te bekijken. Vooral het feit dat iedereen radio luistert, tv op zijn mobiel kijkt en in elke ruit een tv te zien is, maakt het voetbalgevoel een stuk sterker en het een stuk gezelliger op straat. Werkelijk waar overal is voetbal in Argentinië. En als ik Emma en onze hostelgenoten moet geloven, is dit hetzelfde in de rest van Latijns-Amerika. Na dit heerlijke stadje was het tijd om verder te gaan. De twee laatste steden die op de planning stonden waren namelijk Cordoba en Buenos Aires. Beide grote steden waarvoor we voldoende tijd in wilden ruimen. Na een heerlijke busreis (we bevroren voor het eerst niet), kwamen we aan in het mooie en gezellig Cordoba. Een echte studentenstad, te vergelijken met Utrecht: overal lopen studenten, zijn gezellige cafeetjes en er liggen onregelmatige stenen. Het is de oudste universiteit van Argentinië en is dus ook gevestigd in mooie oude gebouwen. Dus als er nog iemand is die in het buitenland wil studeren, ga daar naartoe (en nodig me uit ;)). Helaas bleken alle bezienswaardigheden dicht te zijn in het weekend en hebben we hier weinig van mee kunnen pikken. Gelukkig waren er leuke Colombianen en Brazilianen in het hostel die het geen probleem vonden om een ‘paar’ biertjes te drinken en konden we op de andere dagen de fantastische kathedraal bekijken en lekker in het park hangen. En ach, als alles dicht is, is er altijd nog voetbal op televisie en hebben we een reden om terug te gaan.

En daar brak dan ineens de laatste week aan. Wat raar om dat ineens te beseffen. Ik was absoluut nog niet klaar voor die week, laat staan dat Emma er klaar voor zou zijn… Goed, dat afscheid komt later. Eerst was er nog een volle week in Buenos Aires; een stad met 17 miljoen mensen, enorme gebouwen van minimaal vijf verdiepingen aan brede lanen wat ervoor zorgt dat je je enorm klein voelt. De gebouwen en architectuur zijn geweldig. Er zijn namelijk geen echt oude gebouwen in deze stad, alles is pas laat gebouwd, wat ervoor gezorgd heeft dat alle gebouwen in dezelfde stijl zijn gebouwd. Zo’n beetje alle kerken lijken uit de Renaissance te komen (wat ik natuurlijk fantastisch vind) en koepels konden gebouwd worden alsof dit nooit een probleem was geweest. De sfeer in de stad was iets minder dan bijvoorbeeld in Cordoba, maar ik kan begrijpen waarom men deze stad geweldig vindt. Buenos Aires heeft werkelijk alles: mooie architectuur, musea, geschiedenis, een rijk nachtleven, eigen producten (dulce de leche & steak), aardige mensen en niet te vergeten: tango. Niemand hoeft zich ooit te vervelen, er is overal iets te doen en als dit niet zo is, ga je gewoon mate drinken. Op de laatste dag in Buenos Aires bijvoorbeeld wilden we Iris (vriendinnetje van Maron die net aangekomen was) een stukje stad laten zien. We besloten om richting de wijk La Boca te lopen, een schilderswijk die bekend staat om haar gekleurde huisjes en gezelligheid. Helaas zijn we daar nooit gekomen, we werden tegengehouden door leukere dingen: allereerst wilden Iris en Emma een steak eten (begrijpelijk) en hierna liepen we in op een marktje waar de mooiste handgemaakte agenda’s, armbandjes, t-shirts en andere snuisterijen verkocht werden. Toen we eindelijk besloten dat we toch nog even verder moesten lopen, kwamen we een dansschoenenwinkel tegen (nee, helaas geen schoenen gekocht) waar een erg lieve mevrouw was die ons (vooral Iris) vertelde waar we tangoshows konden kijken. Emma en ik vertelden namelijk dat het onze laatste avond was en dat wij daar geen tijd meer voor hadden. Dat vond ze belachelijk dus vertelde ze dat er een paar blokken verderop ‘gewone’ mensen tango dansen op straat, nou, dat wilden we wel eens zien! Voordat we die blokken voorbij waren, kwamen we echter alweer een aantal bands tegen die echt fantastisch ritmische muziek maakten (ik geloof Afrikaans/Braziliaans) waardoor we uiteindelijk in het donker naar de tango konden kijken. Wauw, wat vet! Ze hadden karton op de grond gelegd, wat lichten in de bomen gehangen en er stond een cd-speler. Zo dansen de mensen dus tango in Buenos Aires. Dit was wat mij betreft tien keer beter dan een show! Uiteindelijk hebben we de schilderswijk dus niet meer gezien, maar ach, volgende keer dan maar weer. Dit had ik niet willen missen. De laatste avond was wat mij betreft een succes. En ja, ik geloof dat ik nu ik terug ben wel een aardig beeld heb van wat Argentijn zijn en Argentinië inhoudt, mijn doel voor deze reis is dus geslaagd.

Helaas brengt het bespreken van de laatste avond ook het eind in zicht van dit verslag. Ik heb geen idee of jullie het interessant vonden om te lezen, maar ik neem aan dat als jullie hier beland zijn, het in elk geval boeiend genoeg vonden. Het is de eerste keer dat ik iets schrijf over mijn persoonlijke ervaringen, dus vergeef het me als het niet zo goed is als verwacht. Ik heb er stiekem van genoten om dit te schrijven en alles her te beleven, vandaar dat het zo lang duurde. En lieve mensen, wees niet getreurd, Emma zal nog een laatste verslag schrijven over haar ervaringen van de laatste tijd en hoe haar terugkomst was. Hoewel ik natuurlijk veel met haar gesproken heb, ben ik ook erg benieuwd hoe ze dit op papier gaat zetten.

Verder wil ik jou, Emma, bedanken dat ik met je mee mocht reizen. Ik heb er enorm van genoten en ook al was het niet altijd zoals we verwacht en gehoopt hadden, ik had het niet willen missen.

Geniet van de foto’s en filmpjes & echt waar: reacties zijn welkom.

Liefs,
Anne