Adiós México, hola Guatemala!!

Jawel, dames en heren, I`m still alive! Tijd voor een nieuw verslag met gegarandeerd nieuwe avonturen. Zoals de titel al aangeeft, heb ik me inmiddels verplaatst naar het land onder Mexico, Guatemala. Vandaar dat het even duurde voordat ik een geschikte internetplaats had gevonden om mezelf een paar uur neer te planten om jullie op de hoogte te kunnen stellen. En dat is echt nodig nu, omdat ik inmiddels alweer 5 plaatsen verder getrokken ben en weer veel heb gezien en meegemaakt!

Gelukkig hebben er een aantal mensen achter mijn vodden aangezeten om me te melden dat het schandalig lang duurde voor het volgende verslag, en dat ik nu toch echt maar weer eens moet gaan updaten. En gelijk hebben ze. Het heeft ook wel belachelijk lang geduurd. Ik waardeer dat jullie nog steeds zo nieuwsgierig zijn! Dankjewel!

Allereerst over het laatste stukje Mexico, in San Cristóbal de las Casas. In mijn vorige verslag gaf ik namelijk al aan dat ik er wilde blijven voor de Día de los Muertos, Dag van de Doden, op 2 november. De Mexicaanse bevolking begint eigenlijk op de 29e oktober al in de feeststemming te komen, doordat de kinderen dan al verkleed de straten op gaan om bij elke deur snoep te vragen. Juist, Halloween wordt ook in Mexico gevierd! In de dagen die erna volgden, was het erg druk op straat en in het centrum, en overal speelden live-bandjes. Ook stonden er al een aantal dagen wat altaartjes opgesteld voor 2 november. Op die altaartjes lag allerlei lekkers, wat de overledene lekker vond, en het lag bezaaid met Bloemen van de Dood (bepaalde soort bloem die alleen voor die dag gebruikt wordt). Gedurende de feestdagen zag je daarom ook iederen met enorme bossen van die bloemen af en aan lopen, en de bakkerijen maakten overuren om het Brood van de Doden (Pan de los Muertos) te verkopen. Op de dag zelf had ik wat rondgelopen door het centrum en in elke winkel, bar, restaurant en noem maar op, kwam je die altaartjes tegen die volledig versierd waren. Slingers hingen door de straten en overdag werd het centrum klaargemaakt voor de avond. Het is alleen wel belachelijk dat ik de hele dag niet naar het kerkhof ben geweest, om te kijken hoe de graven versierd waren. Op een of andere manier had ik in mijn hoofd dat er ´s avonds wat te doen zou zijn, wat overdag bleek te zijn. Toch hadden Lucas (Argentijnse vriend) en ik besloten om ´s avonds een taxi te pakken en nog een kijkje te nemen. Vol enthousiasme liepen we dus naar de taxiplaats, tot ik iemand bekends tegenkwam. Nog even een praatje gemaakt (dat werkt hier nu eenmaal zo) en afscheid genomen, want de dag erop vertrok ik tenslotte naar Guatemala. Maar toen.. was Lucas spoorloos! Ik kon onmogelijk in mijn eentje 3 kwartier in het donker buiten de stad lopen, en een taxi was te duur in mijn uppie. Heb nog naar m´n Argentijnse maatje gezocht, maar hij was nergens meer te bekennen. In de avond was het centrum omgetoverd in een plaats met een mensenmassa die enthousiast keek en luisterde naar de verschillende optredens van bandjes. Omdat ik die avond alleen was, had ik mezelf maar getrakteerd op mijn allerlaatste tacos (dat dacht ik althans, later bleek dat ze die ook in Guatemala hadden).
Toen ik terugkwam in mijn hostel, ontmoette ik een Zwitser en na een lang gesprek over waar ik allemaal heen zou moeten gaan, besloten we de cafes uit te gaan checken. Het bleek op de feestdag stampvol te zijn en wie zaten daar ook te chillen?! Lucas en 2 andere mensen van het hostel! De rest van de avond hebben we lekker gezellig doorgedaan, mijn laatste avond in Mexico (overigens ook die van Lucas en Perla, die met me mee gingen)! Zoveel mooie herinneringen, zoveel mooie dingen gezien, zoveel interessante persoonlijkheden ontmoet. Met een beetje pijn in mijn hart verliet ik de volgende ochtend ´Meeeeeexico, het land van mijn dromen´. Dag salsa picantes, dag cactussen, dag sombreros!

Dan op naar Guatemala! Om 5.30 uur stond ik de volgende ochtend alweer naast mijn bed, en werd opgehaald door een klein busje die me over de grens ging brengen naar Panajachel. Na zo´n 3 uur met de bus, kreeg ik mijn stempel dat ik Mexico op 3 november had verlaten en net over de grens kreeg ik mijn binnenkomststempel van Guatemala (HALELUJAH, alleen al als ik eraan denk word ik helemaal enthousiast van die stempels!!). En dit allemaal zonder enige moeite. Ik hoefde geen 15 euro te betalen en geen 5 uur te wachten, zoals ik van anderen had gehoord. Na 10 minuten wachten bracht het volgende busje ons in de 7 uur daarop, naar Panajachel. Ik heb me geen moment verveeld. Het landschap is hier iets anders dan Mexico, maar zeker niet saai. Heuvels, bergen en vulkanen, het is er allemaal. Een prachtige reis met veel variatie!
Eenmaal aangekomen in Panajachel hadden we met z´n 3en (Lucas, Perla en ik) al snel een slaapplaats gevonden bij een opaatje van een jaar of 80. Een rasechte Guatemalteco, al op leeftijd, maar nog steeds in voor een babbel en een lolletje. Wanneer Perla en Lucas over hun avonturen vertelde, pruilde hij zijn mond en gooide hij zijn stopwoorden eruit: Qué rrrrrrrrriiico!! - Een heerlijke persoonlijkheid!
De volgende dag was Perla ziek en hadden we de hele dag zware regen (ja, dat hebben we hier ook, zeker in de bergen!). Veel konden we dus ook niet doen, aangezien Panajachel niet veel meer is dan één hoofdstraat en een haven. Mijn nieuwsgierigheid naar het grote meer ´Lago Atitlán´ en de 3 vulkanen die vanuit daar te zien zijn, hield ik dus nog even in stand. In de avond gingen Lucas en ik wat eten en erna was het eindelijk wat opgeklaard. Omdat de zon nog niet helemaal onder was, gingen we toch even kijken bij het meer. Allemachtig! Ineens begreep ik waarom iedereen me had geadviseerd naar Pana te gaan! Recht voor ons lag een ENORM meer, met aan de andere kant 3 vulkanen, waar tussenin de zon onder ging. Ik werd toen met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik altijd enthousiast moet blijven om naar een andere plaats te reizen en nooit meer met pijn in mijn hart de vorige plaats moet verlaten. Ik ga nog veel te veel fantastische plaatsen bezoeken en ontdekken om verdrietig te zijn om de vorige plaats. Heb in Panajachel die bevestiging gekregen! Samen met Lucas heb ik toen een paar schitterende plaatjes geschoten. Echt waar, een lust voor het oog! Die avond hadden we meteen een bootje geboekt, die ons de volgende dag naar de plaatsjes rond het meer zou brengen.
Voor het eerst zag ik die ochtend het meer bij daglicht - WOW! De vulkanen, bootjes langs de waterkant, de palmbomen en de rest van de begroeiing, maakte deze plek overweldigend. Nadat Lucas een duik had genomen in de supposed-to-be warme stroom in het meer vlakbij Santa Maria, gingen we door naar de markt in Santiago. Daar rondgesnuffeld en de nodige souvenirs gekocht, uiteindelijk laat in de middag aangekomen in San Pedro La Laguna, aan de voet van de vulkaan San Pedro. Hier hebben we 4 nachten doorgedaan. In een van die dagen heb ik een jongen van een tourorganisatie ontmoet (ik boekte een paardrijtrip voor de volgende dag en raakte in gesprek) en ben diezelfde dag met hem meegegaan om samen met 25 andere Guatemaltecos (of Chapines, zoals ze dat hier noemen) over het hek van een schoolplein geklommen om een partijtje voetbal te gaan spelen. Geweldig! Heb me goed vermaakt! Daarna snel douchen en.. naar de kerk! De tour-jongen had me uitgenodigd, en ik wilde best eens zien hoe dat het er daar aan toe gaat. Overal in de straten staat namelijk op de muur geklad dat ´God van je houdt´ en dat ´Alleen Jezus je leven kan veranderen´. Ik kon er dus al uit opmaken dat San Pedro erg gelovig moest zijn. En mijn gedachte werd bevestigd. Mensen barstten in tranen uit, schreeuwden door elkaar en vielen aan het einde van de sessie in bosjes om. Het handjevol mensen dat bleef staan, hielpen de anderen op te vangen. De mensen die omvielen waren volledig in trance van hun geloof en huilden uit volle borst. Het was erg heftig om te zien en zelfs bijna akelig. En hoewel mensen na de mis even vrolijk de kerk uitliepen als ze binnen kwamen, liep ik er nog wat beduusd bij. Het was goed om mijn wereld te verbreden, maar toch moest ik mijn blijdschap terug gaan halen in de salsabar even verderop, waar ik de avond ervoor een salsaleraar had ontdekt. Na een salsadans en een flinke portie nachos was mijn droefheid weer volledig omgezet in positieve energie en ging ik na een lange dag weer met een voldaan gevoel naar mijn hotelletje.

´s Ochtends stonden de paarden alweer te wachten om Perla, mij en de gids naar wat uitzichten, het meer en een stuk op de vulkaan te brengen. Het was een prachtige rit van 3,5 uur en hoewel de blauwe plekken op mijn achterwerk er de dag erna nog steeds zaten (wild paard), het was helemaal de moeite waard geweest! Bij het meer waren wat kinderen aan het spelen en de plek was buitengewoon mooi. Ook de uitzichten waren geweldig!
De rest van de dagen ben ik met Lucas en Perla wat rondgelopen in San Pedro ben tot de conclusie gekomen dat San Pedro helemaal fantastisch is. De mensen zijn er enorm aardig en iedereen groet je op straat of maakt een praatje. Good times!

Na San Pedro ging ik met Lucas terug Panajachel, omdat hij naar de bank moest, en ik mijn bus naar Antigua moest nemen vanuit daar. Dus, hup, met alle bagage in het bootje naar de overkant! Lekker relaxt, op z´n Latijns-Amerikaans. Lucas ging die avond weer terug naar San Pedro en zou me een paar dagen later weer ontmoeten in Antigua.
Het had een reden waarom ik eerder naar Antigua ging. In mijn laatste dagen in San Cristobal had ik een Franstalige Belg, Yasmina, leren kennen en zij zou aan het eind van de week Antigua verlaten. Ik wilde haar graag nog even van tevoren zien en op de woensdag dat ik daar aankwam heb ik haar ´s avonds weer ontmoet. De stad deed me een beetje denken aan San Cristobal, maar dan wat toeristischer. De gebouwen zijn wel wat spectaculairder en de straten zijn gemaakt van keien. Er is een grote overdekte, supergoodkope markt, waar werkelijk alles te koop is. Het ziet er in ieder geval wel leuk uit!
We liepen wat rond en zagen wat jongens in trainingspakken met de vlag van Panama. En Yamina, flapuit zoals ze is, was binnen 2 seconden in gesprek met de manager van het nationale jeugdvoetbalteam van Panama. Haha, echt fantastisch. Ze hadden die dag gespeeld tegen Honduras en gewonnen, dus de feeststemming zat er goed in. We besloten met de manager en zijn clubje een drankje te gaan drinken en wat salsa te dansen. Mijn eerste avond in Antigua was alweer geslaagd! Na een paar dagen wat rondgewandeld en in de avonden salsa gedanst te hebben en Lucas en wat andere mensen weer ontmoet te hebben, wilde Yasmina toch echt wel vertrekken uit Antigua, waar ze al 2,5 week zat. Haar verjaardag was op maandag de 15e, en ik vond het onnodig dat ze het in haar eentje moest gaan vieren in de volgende plaats waar ze heen ging (wat zij eigenlijk in gedachte had). We besloten dus, samen met een Ier die we in San Cristobal hadden ontmoet, een feestje te gaan creeëren in Monterrico. Dat ligt aan de Pacific, zo´n 3 uur van Antigua.
Maar voordat ik daarheen ging had ik ´s morgens om 6 uur de gaafste hike die ik ooit heb gehad, op de actieve vulkaan Pacaya! Ik had nog nooit en vulkaan gezien voordat ik naar Latijns-Amerika ging, laat staan een actieve! Allemachtig! Daar stond ik dan, na een stevige klim midden op de versteende lava. De laatste uitbarsting was eind april/mei dit jaar (leuke informatie, als je zo bovenaan staat!). Je kon nog steeds de hitte voelen in sommige gedeeltes, en er was zelfs een grot waar je in kon gaan, die 60 graden was van binnen. Het enige woord wat ik voor de hele vulkaan heb is onrealistich. Dan sta je boven op een enorme zwarte vlakte, wat dan lava geweest moet zijn, zo´n half jaar terug! En al zie je het met je eigen ogen, het is NIET TE GELOVEN! En buiten de as en de lava en de vulkaan zelf, hadden we ook nog eens het weer mee, waardoor we een prachtig uitzicht hadden over de andere 2 vulkanen. Wat een hike, wat een hike. Ik zou het zó nog een keer doen. Misschien dat ik het de 2e keer wel geloof!
Afijn, in de middag erna naar Monterrico. We moesten 3 -lach niet- ´chicken-bussen´ (geeeeeen idee waarom ze zo heten, het zijn van die felgekleurde oude Amerikaanse schoolbussen die de locals nemen) en een bootje om uiteindelijk op bestemming te geraken. Een interessante rit, en Monterrico was werkelijk fantastisch! Er was helemaal geen mens te bekennen, het was ook een verlaten dorp. Maar er was zee, strand, palmbomen, hangmatten, zon, een briesje, muggen en een zwembad. Alles -op de muggen na- wat je nodig hebt om Yasmina´s verjaardag te vieren, en dat was ook helemaal geslaagd. We maakten wat coctails en aten wat cake, ze was er erg blij mee. We bleven nog een aantal dagen chillen, onze gedachtes op een rijtje zetten, en onze was met de hand wassen (we konden geen wasserette vinden, en iedereen in het dorp deed het met de hand hoorden we. Bleek later dat het hotel gewoon 2 wasmachines had!), en vervolgens gingen we weer onze eigen weg. Ik besloot toch terug naar Antigua te gaan (ik had allerlei plannen om misschien meer landinwaarts te trekken, maar ik moet mezelf toch ooit nuttig te gaan maken in de maatschappij).

Nu zit ik hier in Antigua een paar dagen en heb besloten om vanaf maandag minimaal een week vrijwilligerswerk te doen. Er zijn hier enorm veel projecten, omdat er veel backpackers komen om Spaans te leren en zichzelf vaak nuttig willen maken. Dan ga ik na Antigua naar San Salvador, misschien Honduras, dan Managua (hoofdstad Nicaragua) en dan San Jose (hoofdstad Costa Rica), waar ik met kerst ons pap, Aaron en Sem ga ontmoeten! Dat zijn in ieder geval mijn grove plannen. Het nadeel van zoveel vrijheid hebben is dat je eigenlijk geen plannen kunt maken, omdat het elk moment kan veranderen door mensen die je ontmoet op je pad! Maar dat kun je misschien eerder luxe dan nadeel noemen...

Dat waren grofweg mijn avonturen tot nu toe, dus zijn jullie weer helemaal up-to-date! Ik zou zeggen geniet van de fotos en filmpjes en als je wilt, laat gerust een berichtje achter (heb ik ook gedaan, nu jullie nog!), ik kan er altijd smakelijk om lachen!
In ieder geval zal ik proberen om het volgende verslag wat sneller te plaatsen, maar ik kan natuurlijk niks beloven, het blijft natuurlijk Latijns-Amerika: mañana, mañana...!

Dan nu mijn favoriete zin in het Spaans van alles wat ik tot nu toe heb geleerd, en wat ze hier heel veel zeggen:

Que te vaya bien!

Heel veel liefs,

Emma.

P.s. Dat betekent ´Dat het je goed mag gaan!´