´No te preocupes!´

Tot mijn grote verbazing zag ik dat het alweer ruim 2 weken geleden was, dat ik een verslag heb geplaatst! Het wordt maar weer eens tijd dat ik jullie een update van mijn leven geef, want ik heb beslist niet stilgezeten in de tussentijd.

Zoals gewoonlijk wil ik jullie toch eerst even bedanken voor de reacties, ik ben er erg blij mee! :)

Dan zal ik jullie maar eens gaan vertellen wat ik de laatste tijd zoal heb uitgespookt...
Een paar dagen na de Cañón del Sumidero ben ik met een dagtour naar Palenque gegaan. Het is een busrit van ongeveer 5,5 uur (enkel), en ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik een sterke maag heb, want de weg door de bergen is zeker niet recht! Maar het was me een ervaring. Ik moest om half 6 opstaan, want ik werd opgehaald door een klein tourbusje. De zonsopgang heb ik dus in de bergen mogen aanschouwen, adembenemend mooi! De wolken stegen op naarmate de zon opkwam, zo heb een aantal erg mooie foto´s kunnen maken. Na een uur of twee rijden, stopten we in een dorpje ergens midden in de bergen om te ontbijten. Daarna was het nog eens 1,5 uur rijden naar onze tweede stop: Las cascadas de Agua Azul. Letterlijk de watervallen van het Blauwe Water. Het was midden in de jungle, superbenauwd en exotisch, en HELEMAAL TE GEK!! Zoals jullie op de fotos kunnen zien, was het water ook echt blauw. Heel apart, weet ook niet waardoor het komt, maar het was het rijden tot nu toe waard. Na ongeveer twee uur langs de rivier afgewandeld te hebben, ging het busje weer verder naar stop 3. La cascada de Misolhá. Dat is een 40 meter hoge waterval, ook midden in de jungle. Aangezien het lunchtijd was, heb ik hier heerlijk gerelaxt en mijn Mexicaanse broodjes opgegeten. En toen, na 40 minuten rijden, kwamen we bij het hoogtepunt van de dag. De Mayaruines van Palenque. Allemachtig prachtig! Bij deze ruines kon je zelfs nog naar binnen, dat kon in Teotihuacán niet. Ook dit was midden in de jungle, dus overal rondom waren exotische vlinders en andere beesten te zien. Onbeschrijflijk mooi. Niet te geloven. Ik vond het mateloos interessant hoe die Maya´s dat vroeger voor elkaar hadden gekregen.
De terugweg was met de zonsondergang in de bergen, ook een plaatje op zich! Ik heb de hele dag mijn ogen uitgekeken en heb alleen maar met een glimlach rondgelopen, enthousiast dat er zulke mooie plekken op aarde bestaan, en dat ik ze nog mocht zien ook!!

Een paar dagen later ben ik met een aantal mensen uit mijn hostel (uit UK, Argentie en Belgie) naar San Juan de Chamula gegaan. En werkelijk waar, zoiets geks heb ik nog nooit gezien. Chamula is een klein dorpje met Maya´s (die alleen Tzotzil spreken, geen Spaans) en staat bekend om de kerk, midden in het centrum. De (kleine) kerk is gebouwd door de Spanjaarden, en de Maya´s hebben door de jaren heen hun tradities gemengd met het Christelijk geloof. Maya´s hebben in hun gemeenschap een aantal helers. Als iemand ziek is, of gereinigd moet worden van geest, gaan ze naar die kerk toe, en de helers doen dan hun ritueel. En dat is... apart! Haha!
De vloer van de kerk lag helemaal onder de dennennaalden en er waren duizenden kaarsjes te zien. Er stonden zo´n 30 heiligenbeelden en overal zaten Maya´s in groepjes bij elkaar om hun mensen te helen. Het proces gaat als volgt. De heler verhit een kaarsje aan de onderkant, zodat zij die neer kan planten op de vloer. Dat doet ze met zo´n 100 kaarsjes. Hoe zieker de persoon is, hoe meer kleur er in de kaarsjes zit. Vervolgens doet ze haar gebed voor de persoon die geheeld moet worden. Ondertussen wrijft ze Posh (likeur) over de persoon. Daar zit namelijk alcohol in, en dat reinigt, dat verdrijft boze geesten (logisch). Dan drinkt de zieke persoon wat cola, of iets anders met prik, want daar moet je van boeren, en ook dat werkt reinigent (ook logisch). Twee zeer heilige middelen in de Mayawereld, althans, in Chamula. Dan komt er een levende kip tevoorschijn uit de boodschappentas naast de heler. De kip wordt dan stevig vastgehouden en wordt in cirkels over de kaarsjes gehouden. En dan Pok, Pok, Pok, POOOOKKK. Juist, de nek van de kip wordt dan abrubt omgedraaid, als een offer. Als de persoon in kwestie niet zo ziek is, dan wordt er in plaats van de hele kip alleen een ei gebruikt, en over het hoofd van de zieke gesmeerd.
Tsja, wat wil je dat ik ervan zeg. Het was een beetje creepy ervaring om kippen voor je neus vermoord te zien worden als offer voor een zieke. En dan al die kaarsjes en dennennaalden, het was een beetje spookachtige sfeer. We besloten daarom om ook niet al te lang meer te blijven. Daarna gingen we nog even naar het Mayamuseum, waar hun rituelen nog eens uitgebreid uitgebeeld en uitgelegd werden. Het was al met al toch een bijzonder interessante dag geworden.

De verdere dagen dat ik hier zat, ben ik met wat (inmiddels) vrienden uit het hostel naar de kerk op de heuvel gegaan, voor een mooi uitzicht op de stad. We zijn naar de rivier gelopen naar de andere kant van de stad, naar de grote markt van de Artesanias gegaan (zelfgemaakte spullen). We hebben samen gekookt voor de helft van het hostel, zijn uit geweest (één van de jongens moest spelen in de bar). Het uitgaansleven is hier veel te gezellig. Deze stad zit vol met muziekanten die de hele wereld afreizen. Elke avond is er in ongeveer elke bar/restaurant wel een live-band of solist aan het spelen, en het niveau ligt erg hoog. De salsa, cumbia en marimba (typisch van chiapas, de provincie waar ik nu zit) klinkt door elke straat. Heerlijk!

Ook heb ik me nog met iets anders bezig gehouden terwijl ik hier zat. De meesten van jullie hebben het inmiddels denk ik wel gehoord, maar ik meld het toch maar even. Ik had namelijk vorige week zaterdag mijn eerste sollicitatie, en het was meteen in het Spaans. Erg spannend, maar het was me gelukt om de baan te krijgen! Het ging om een baan als persoonlijke assistent van de baas van een architectenbedrijf. Ik moest dan met hem meereizen door Mexico naar verschillende projecten, administratie doen, koken, noem maar op, alles werd voor me betaald. Ik was natuurlijk erg enthousiast voor deze baan, zoals jullie misschien begrijpen. Na een paar dagen niks meer van hem gehoord te hebben, besloot ik afgelopen donderdag maar eens naar hem te bellen. Toen vertelde hij me doodleuk dat hij iemand anders had gevonden. Dat was dus wel even flink balen. Gelukkig konden de mensen om me heen me weer snel opbeuren met hun ´no te preocupes´, maak je geen zorgen. En gelijk hadden ze. Ik bedacht toen dat ik het hier eigenlijk ook wel gezien had, en dat ik graag verder trek naar Guatemala, waar een aantal van mijn hostelvrienden nu ook al zitten. Ik wacht daarom geduldig af tot dinsdag 2 november, dan is het de Dag van de Doden. Een enorme feestdag in Mexico. Ik kijk er erg naar uit om dat te zien, en dan ga ik lekker verder. Kijken wat Guatemala te bieden heeft. En van medebackpackers hoorde ik al dat dat heel veel moois is!

Heel veel liefs vanuit Mexico (voor de laatste keer), tot het volgende verslag en ´no te preocupes´,

Emma.

P.s. Helaas mochten we geen foto´s maken van de Maya´s in Chamula. Ze geloven namelijk dat hun ziel naar de hel gaat als je dat doet. Dat heb ik dus maar even gelaten!