Hippies, muggen en canyons, what a life!

Zo. Het werd maar weer eens tijd dat ik jullie nog eens lekker jaloers ging maken (niet eerlijk, klopt). Ik wil wel eerst even kwijt voor diegenen die het nog niet is opgevallen: ik heb gisteren de fotos bij mijn vorige verslag gedaan. Had nogal wat problemen met traag internet, waardoor het uploaden niet ging. Maar ze zijn er!

Dan wil ik toch nog even weer een bedankje doen aan iedereen die nog altijd enthousiaste reacties geeft op mijn avonturen en aan allen die me in stilte op de voet volgen!

Nou daar gaat-ie weer. En hou je dit keer goed vast, want strand, hippies, drugs, muggen en coctails worden in dit verhaal in 1 adem genoemd.
Te beginnen waar ik in het vorige verslag geeindigd was, namelijk in Puerto Escondido, waar ik een golfje ging pakken op het rustige strand Carrizalillo.
Daar waren Brodie, Maria, Ania en Szymon (de 2 Polen die ik ook in Oaxaca had ontmoet) ook, dus hebben we daar onze middag gezellig kletsend doorgedaan. Op een of andere manier blijven we elkaar tegenkomen! Tegen de avond gingen we maar weer eens terug naar ons stekkie. De volgende dag verliep eigenlijk hetzelfde, maar dan alleen met Maria. De golven waren er eigenlijk niet, dus werd een dag actief surfen, (weer) omgezet in een dag niks doen. Belachelijk eigenlijk, maar dat kan nou eenmaal als je 10 maanden hebt..!
Voor mij was het wel weer welletjes geweest, ik vond dat ik toch maar verder moest trekken naar de volgende plaats. Puerto Escondido was enorm mooi en rustig, maar ik had het wel weer gezien...

Dus de volgende dag op naar de volgende bestemming, Pochutla. Dat was ook meteen het moment om afscheid te nemen van Maria, want zij ging meteen door naar San Cristobal de las Casas. Helaas, maar haar route is ongeveer dezelfde als die van mij, dus we waren ervan overtuigd dat we elkaar nog zouden zien. Zij wou namelijk meer tijd besteden in Guatemala, en ik in Mexico. Waarschijnlijk zien we elkaar dus weer in San Salvador!

Ik wilde toch nog even Zipolite en Mazunte uitchecken, twee stranden vlak bij elkaar. Toen ik na een uurtje met de bus in Pochutla aankwam, waren de taxichauffeurs ongeveer aan het vechten wie mij naar Zipolite zou brengen (is wel goed voor je ego..).
Afijn, daar stond ik dan. Helemaal in mijn uppie, net gedropt door de taxi, bepakt en bezakt, in de brandend hete zon, overgeleverd aan de belangrijkste vraag van de dag: ´waar slaap ik vanavond?´. Dit was voor het eerst dat ik geen accomodatie wist en ik twijfelde enorm wat me hier eigenlijk had gebracht...
Zipolite, een klein dorpje met één straat, en één strand. Die bruin en zwart ziet van het rastahaar en naar wiet ruikt. Juist. Hippies. Ik had er in het eerste uur wat moeite mee, vooral omdat er rond mijn cabaña (strandhut) ook niets anders was dan dat... gespuis. Daarna was het oncomfortabele gevoel wat geweken en had ik mijn boek maar tevoorschijn gehaald, en ben ik midden op het strand neergeploft. Verder nog wat rondgelopen en daarna op tijd naar bed. Dacht ik. Toen ik rond een uur of 1 de salsamuziek van de bar ernaast nog steeds niet kon weerstaan, danste ik ongeveer mijn bed uit. Hippies of niet, ik móést checken wat er te doen was. Twee koppels waren het, die met hun swingende moves en onweerstaanbare pasjes mijn aandacht trokken. Ik zat net 2 seconden op mijn barkruk jaloers te zijn, toen er gebeurde waar ik al bang voor was. Juist, ik werd voor een dans gevraagd. Nouja, in mijn beetje Spaans maakte ik duidelijk dat Cubaanse stijl niet echt mijn ding was. Een echt latino-antwoord. Niks zeggen en gewoon dansen alsjeblieft. Toch maar eens les nemen, dacht ik stilletjes. Na wat Corona en een gezellige avond, zocht ik mijn cabaña weer op en kon ik met een gerust hart in slaap vallen. Dáárom moest ik dus zo nodig naar Zipolite!

Volgende dag toch maar naar Mazunte, 20 minuten ten noorden van Zipolite. Dit is ook een dorp, maar telt in ieder geval meer dan 15 straten, dus daar was het wat levendiger. De vraag van de dag was alweer aanwezig, maar al snel had ik een goedkoop hostel gevonden. Ik werd onthaalt door bier en wiet, euh, ik bedoel nog meer hippies. Nou, dat kon voor één nachtje geen kwaad, had ik bedacht.
Mazunte staat bekend om de reuzeschildpadden die in deze tijd van het jaar hun eitjes leggen op het strand. Het plan was om om 4 uur op te staan, om dat proces te gaan bekijken. Volgens de hippies was er die nacht te weinig wind (volgens mij was er die nacht teveel marihuana), in ieder geval is het niet doorgegaan. Ook de tweede optie om reuzeschildpadden te gaan bekijken viel weg, omdat het schildpaddenmuseum die dagen gesloten was. Dan zat er nog maar één ding op om aan de hitte en muggen te ontsnappen. Een frisse duik nemen in de sterk stromende zee. De niet-hippische Duitser die ook in mijn hostel verbleef, ging vrolijk mee. ´s Avonds nog lekker gaan eten en daarna met onze iets-te-relaxte wietgangers nog een film gekeken. Die avond had ik ook maar meteen besloten om weg te gaan uit die hitte en muggen, want ik trok het niet lang meer. Ik wilde weer de bergen in!

De volgende avond was het zover. De nachtbus naar San Cristobal de las Casas. Bij het busstation werd ik meteen aangesproken door een jongen die zijn hostel via fotos liet zien. En daarmee was de vraag van de dag alweer snel beantwoord. Voor 4,70 euro per nacht, inclusief internet, ontbijt en keuken is namelijk niet slecht! Ik deed die dag niet veel, aangezien ik maar weinig had geslapen. Maar in de avond stuitte ik op... Maria, Ania en Szymon! Puur toeval! Dus we hebben nog een hele gezellig avond gehad, met coctails en gratis tequilas van de barman. Het was ook de laatste avond dat ik de twee Polen ging zien, en Maria ging ook door naar haar volgende bestemming.
Na een nachtje goed geslapen te hebben, had ik besloten om ook echt de winkels binnen te gaan en om wat fotos te maken van de stad. Erg indrukwekkend moet ik zeggen. Ik voel me hier volkomen op mijn gemak, sowieso omdat hier nog wat toeristen te vinden zijn (dat wil zeggen dat er nu meer mensen met blond haar rondlopen, ook wel eens fijn). De stad is levendig, bruisend, genoeg backpackers en je hebt al snel het ons-kent-ons gevoel te pakken. Het is vrij normaal dat als je een klein praatje met iemand hebt gemaakt, dat ze je al van ver toelachen en vanzelf weer tegen je aan beginnen te praten. Ik bedacht me dat ik me hier op mijn gemak voel en dat ik hier wel wat langer wil blijven.

Nu zit ik hier dus al een aantal dagen en begin een beetje een routine te krijgen. Ik kook voor mezelf ´s avonds (dat is nu eenmaal goedkoper), en ik ga dagelijks even langs de locals die ontmoet heb, om even hoi te zeggen. Dat is een stuk cultuur hier, dus doe ik gezellig mee. Verder kom ik de hele tijd mensen van mijn hostel tegen, dus even hier wat eten en daar wat bezoeken zit er dik in. Vandaag heb ik een zwaar gave tour gedaan door de Sumidero Cañón. Het was een boottocht van 2 uur, tussen de grote gesteentes, waar af en toe watervallen uitkwamen. We hebben apen kunnen spotten in de jungle die er langs lag, en ook krokodillen waren niet uitgesloten aan de waterkant. Het was echt supermooi, heb er echt van genoten. Was blij dat ik buiten de stad ook nog puur natuur te zien kreeg!

Zo, voor nu ga ik maar weer eens fotos uploaden, en wens ik jullie veel kijkplezier. Een berichtje wat je ervan vindt, is altijd méér dan welkom!

Ik zou zeggen, blijf genieten van het leven, dan doe ik dat ook!

Liefs, Emma.