La pura vida Mexicana!

Wauw, wat een dagen heb ik achter de rug! Ik zit op het moment in een internetcafe in Puerto Escondido. Hoe ik hier terecht kom, zal blijken uit mijn volgende verslag.

Maar eerst wil ik toch weer even een bedankmomentje creeeren voor mijn trouwe volgers. En ik weet dat niet iedereen een berichtje post, dus geen zorgen. Toch in ieder geval hartstikke bedankt voor de interesse!

Nou, waar was ik gebleven. Mijn laatste dag dat ik had geschreven, was over Teotihuacán, de piramides net boven Mexico City. Inmiddels is er weer heel veel gebeurd, mijn dagen vliegen werkelijk voorbij.

De dag erna ging ik naar Oaxaca, 6 uur met de bus van Mexico City, dwars door de bergen, langs vlaktes met cactussen en adelaars die erboven circelden (ik moest op een of andere manier sterk denken aan Lukey Luke). Het had me die ochtend de nodige moeite gekost om het ticket te krijgen omdat ik niet precies wist hoe die bamba-pas werkte, maar uiteindelijk had ik de bus van 12uur, en kwam ik nog mooi voor het donker aan in Oaxaca. Een belangrijke stad omdat het de hoofdstad is van de staat Oaxaca, maar ook omdat er vele traditionele dingen van Mexico vandaan komen zoals mole (bepaalde saus), Mezcal, tapijten, quesillo (bepaalde kaas), chocolate (chocolademelk op een bepaalde typische manier.. en nog veel meer.

Ik werd in mijn hostel die ochtend nog geinformeerd waar ik het beste kon slapen, dus meteen na de reis had ik besloten mijn zware tas daar te droppen. Het was er superschoon, en ik werd er behandeld als een echte gast. Het typisch Mexicaanse ontbijt was inclusief (tortilla met bonen en pikante scrambled egg). Ik was erg onder de indruk. Goed advies dus, van mijn mede-backpacker in Mexico City.

En toen begon het. Ik kwam in mijn kamer en er zat een meid uit Londen op haar bed een beetje door haar folders te bladeren. We waren al snel in gesprek, verder verbleef er ook niemand anders in het hostel, dacht ik. Ze ging dezelfde reis doen als ik, alleen dan in 5 maanden, ze was een beetje aan het kijken wat ze wilde gaan bezoeken. Ze had de dag van tevoren al het centrum gezien van Oaxaca, maar het was ook de enige dag dat ze er was. Ze zei dat er ook nog een jongen uit Australie in het hostel sliep, daar had ze de avond ervoor nog wat mee gegeten. Na een aantal uren te hebben gekletst, hadden we besoten de Austalier maar vanuit zijn computer te plukken, want we hadden honger gekregen. Zo zijn we met zn 3en bij de Taco-Inn gaan eten, waarschijnlijk een Mexicaanse keten voor tacos. Heerlijk live-bandje erbij. En aangezien het vrijdag was, waren Maria en Brody wel in voor een avondje uit in het alternatieve Oaxaca City. Zo hebben we een heerlijke pubcrawl gedaan met in de ene bar een Corona (1 euro is een vrij normale prijs) en in de andere een voortreffelijke coctail met Mezcal (zo´n 2 euro). Rond een uur of 4 gingen we maar eens slapen, en dat was ook de reden waarom we de volgende dag pas om 10 uur uit onze nesten kwam (net op tijd voor het gratis ontbijt!).

Zaterdags was de relaxdag. Ik begon de dag, na het ontbijt, met een lekker warme douche, research over Oaxaca, kletsen met Maria.. En rond een uur of twee vonden we dat we maar eens het centrum inmoesten, want we moesten onze tijd goed besteden. We informeerden bij de receptie wat er te doen was, en hij zei meteen dat we maar eens de markt moesten bezoeken. WAUW!!! Wat een enorme markt! Het was allemaal overdekt, en de enige mensen die er kwamen, waren de locals. Van vers gevangen vis, tot en met de kleurrijkste ponchos, het was er allemaal. We hebben er onze hele middag en halve avond nog mee gevuld. Tegen de tijd dat het donker werd, zagen we onderweg naar ons hostel nog een Braziliaanse Capoeira-band en dansers. Spectaculair!

Door de bamba-pas heb ik een aantal ativiteiten die inclusief zijn, en in de buurt van Oaxaca was er ook zo´n tour. Die ging oorspronkelijk naar Hierve el Agua, indrukwekkende watervallen die door de jaren heen inmiddels waren vesteend. Daarbij ging zouden ze ook nog stoppen in Santa Maria del Tule, Teotitlan del Valle, Teotitlan, en Mitla. Maria ging ongeveer vanzelfsprekend mee.
In Santa Maria del Tule staat de breedste boom ter wereld en JAA, hij was inderdaad BREED! Haha, het was echt een stop van een kwartiertje om wat foto´s te nemen, de nodige lol was aanwezig!
Daarna gingen we naar Teotitlan del Valle. In dat dorp maken ze de beste tapijten. Ze hadden precies uitgelegd hoe ze dat deden en hoe ze hun tapijten kleuren met natuurlijke grondstoffen. Erg interessant.
Hihi, maar toen kwam het. Daarna dingen we naar Teotitlan. Daar, waar de Mezcalfabriek staat. De gids had hier waarschijnlijk al weken naar uitgekeken en had zelfs wat vrienden uitgenodigd om mee te gaan. Waarom? Heel simpel, omdat je er gratis Mezcal kunt proeven, zoveel je wilt! En daar moesten we aan geloven. Maria en ik werden al snel omgedoopt tot ´England´ en ´Holland´, en al snal was de hele groep na wat shotjes wat aangeschoten. Vanaf toen zat de sfeer er goed in. In plaats van de Hierve el Agua gingen we naar Yagun. Dat kregen we ineens te horen in de bus, want er waren zware overstromingen geweest daar, waar mensen om het leven waren gekomen (niet niks dus).
Dus in plaats van stilstaande watervallen werden het ruines. Nja, ik moet zeggen dat de groep er niet veel van mee heeft gekregen, want ook de gids had soms moeite gekregen met Engels praten na die Mezcal. Snel door naar de volgende stop! Dat was lunch. Ergens in de middle of nowhere stond een restaurant die een lopend buffet verzorgde met allerlei Mexicaans voedsel. En ondertussen dat wij aan het eten waren, stonden de gids en zijn maten weer wat Mezcalshotjes achterover te het gieten in de plaatselijke Mezcaleria. En ook England en Holland moesten er nog een laatste keer aan geloven, voordat we, zonder de dronken gids, naar ons laatste plaatsje gingen. Dat heette Mitla, en daar hadden ze ruines van de Zapotecas om te bezichtigen.
Het was wel mooi, maar ik geloof dat onze concentratie inmiddels zover was weggezakt, dat alleen de gids in roze trainingspak nog naar haarzelf aan het luisteren was!
Erna hadden we de dronken gids en inmiddels zieke vrienden nog opgepikt en afgezet in hun dorpjes. What a day, what a day! En de volgende dag ging het avontuur gewoon verder...

Ik was namelijk tijdens mijn ontbijt met Maria aan het overleggen wat we de rest van de dag gingen doen. Ik was er wel voor in om nog een keertje naar de markt te gaan, en dan wat vers fruit te kopen. Verder wilde ik nog naar het centrum om de laatste fotos van de gebouwen te maken en de rest van de dag wat te relaxen en wat fotos te uploaden voor mijn site. Een leuke backpackersplanning leek me zo.
Maar natuurlijk werd er weer roet in het eten gegooid! Bij het ontbijt waren inmiddels 2 polen aangeschoven, die de avond ervoor waren gearriveerd. Zij waren er heilig van overtuigd dat je vast naar Hierve el Agua kon, want die overstromingen waren al opgedroogd door de felle zon. Dat hadden ze van een local gehoord. Nou.. Het duurde welgeteld 2 minuten om Maria, Brody en mij over te halen.
Dus wij propte onszelf in een taxi naar Mitla, en vanuit daar gingen we in de colectivo (verzamelbakkie) naar Hierve el Agua. Dat was me een rit! Voor de chauffeur maakte het blijkbaar niet uit dat de halve berg was ingestort, dat we op 1,5 km hoog zaten en dat we elk moment naar beneden konden slippen omdat de zandpaden nog steeds niet waren opgedroogd. Alsof hij het elke dag deed, in deze omstandigheden. In ieder geval waren we na een uur ploeteren veilig aangekomen bij de stilstaande watervallen. De chauffeur verklaarde zichzelf maar gids, en de volgende uren waren we aan het hiken in de brandende zon, over smalle bergpaadjes, onder de versteende watervallen, met grote cactussen aan de zijkant en met adelaars die boven onze hoofden cirkelden. Het was echt een wonderbaarlijk mooie omgeving. En de watervallen waren prachtig! Door een combinatie van veel mineralen in het water, de ijle berglucht en enkele duizende jaren zijn ze versteend geraakt. Van een afstand lijken het nog gewoon echte stromende watervallen. Heel gaaf!

Na deze avontuurlijke dag gingen Maria en ik savonds alweer naar de volgende bestemming: Puerto Escondido. Dat was een lange zit, 11 uur, maar ik moet zeggen, dan heb je ook wat!

Het is een jungle-stad aan zee met veel muggen en rare insecten (je moet niet opkijken van vlinders van 20 cm). Erg benauwd is het hier ook, met felle zon, maar het is er adembenemend mooi. Dit is de place-to-be voor surfers (vooral van Australie), en heeft overal van die hutjes en coctailbarretjes op het strand. Elk uur is het ongeveer Happy Hour, dus het is nog lekker goedkoop ook. Touristisch is het hier op het moment gelukkig op het moment niet, want het valt net buiten het seizoen.
Inmiddels is dit mijn 2e dag hier, gisteren na de busreis wat gerelaxed en rondgekeken en vandaag ongeveer hetzelfde. Ik zit eraan te denken om hier wat langer te blijven en gratis verblijf proberen te verkrijgen, en anders in de volgende stad (San Cristobal de las Casas). Maar dat horen jullie over een aantal dagen wel weer. Mijn leven blijft op het moment namelijk een groot avontuur, en het kan elk moment veranderen. Ik geloof dat ik dat wel van de latinos het meegekregen...

Nou, nu even wat fotos erop proberen te zetten en dan lekker naar het strand, misschien nog een golfje pakken!

Besos y cuidate,

Emma.