Welkom in Guatemaya!

Zo. Hèhè. Dat is weer ff geleden. Er zat een laag stof op mijn pen van hier tot aan Guatemala, maar door een lange vlucht en zucht, werkt hij weer als nieuw. Eens kijken of hij me weer trouw van dienst kan zijn om mijn opgedane verhalen en avonturen op papier te zetten. Als mijn verhaal stopt, dan weten jullie dat ik op zoek moet gaan naar een of andere veer van een speciale vogel, diep in de jungle, met natuurlijke inkt van een nog-net-niet-uitgestorven boom. Vervolg kan daarom misschien even duren. Maar laten we het positief houden, ik vertrouw op mijn pen.

Voor mijn trouwe lezers: zet het water zoals vanouds maar weer vast op, een kan thee of koffie is een aanrader, het wordt weer een lange zit. En voor de alcoholisten onder ons -ik noem geen namen-, wijn mag ook (met maten). En voor nieuwe trouwe lezers: koffie, vooral heel veel koffie.

Laat ik maar eens bij het begin beginnen. Want waarom precies heb ik mijn oude pen weer opgezocht? Leuk, die naam van de website, maar waar bevindt Emma zich eigenlijk op dit moment? En voor de nieuwkomers, waarom schrijf ik überhaupt? Om een lang verhaal kort te houden -op mijn manier- het volgende.
In mijn reis van Mexico naar Argentinië heb ik deze website bijgehouden voor familie, vrienden en kennissen. Ik heb zo ontzettend veel positieve en lieve reacties gekregen, die me steeds enthousiaster maakten om te blijven schrijven. Ik vond het fantastisch dat er mensen met me mee leefden, dat ze naar mijn verhalen uitkeken, ondanks ze misschien niet zo van reizen houden. En wat me vandaag de dag zo enthousiast maakt, is dat ik weet dat het trouwe clubje van 3 jaar geleden, me nu nog steeds aanmoedigt om te schrijven. Bij deze, lieve allemaal, speciaal voor jullie een nieuw reisverslag, 3 jaar later.

Maar waarheen ook alweer? Naar Guatemala, of in de volksmond hier, Guatemaya. Het land onder het grote Mexico, waar de inheemse bevolking nog hun eigen taal spreekt en waar elektriciteit niet vanzelfsprekend is. Tussen Zuid-Mexico en Guatemala ligt een groot stuk jungle, wat de twee landen scheidt. Aan de rand van die jungle in Guatemala, in een groot meer, ligt het pittoreske eilandje Flores. Met een diameter van een halve kilometer, telt dit dorpje zo´n 2000 inwoners. Toeristen komen hier af en aan voor allerlei tours in de jungle. Ze kunnen vanuit hier onder andere naar Tikal, de bekendste Maya-ruïne van Guatemala, maar ook naar een groter ruïnecomplex El Mirador midden in de jungle, 7 kilometer van de Mexicaanse grens. Er zijn er hier nog veeeeeel meer, maar daar kom ik vast later op terug in mijn verhalen, want ik wil uiteraard alles zien!

En hoe kwam ik hier ook alweer op? Toen ik in afgelopen januari voor een maandje door Guatemala trok, had ik mijn missie om de El Mirador hike te doen en later Tikal. Toen ik uiteindelijk aan de boulevard in Flores zat, het lichte briesje van het meer voelde, tranen in mijn ogen kreeg van de mooiste zonsondergang die ik ooit gezien had, wist ik het: hier ga ik wonen. Ik was verkocht.

Dus, hier ben ik dan. Drie weken van tevoren de reis geboekt, turbo-modus aangezet voor de laatste centjes bij elkaar te sprokkelen, één dag van te voren mijn papieren geregeld voor de ‘verhuizing’, zeven uur van tevoren mijn reisverzekering geboekt, drie uur van tevoren mijn vliegtickets uitgeprint en op het laatste moment bij de check-in, één van de vele zakken drop uit mijn koffer moeten halen, omdat ik over de 23 kilo zat. Alleen al de laatste uurtjes voor vertrek is bij mij al een groot avontuur. Maar het was allemaal gelukt. Geen problemen bij de douane gehad met de drie kilo drop, niet eens met mijn vijf blokken kaas (sorry, maar dat moest gewoon).

Na een emotioneel afscheid op de airport, veel rondgeren, ruim twee uur vertraging in Madrid (door klein detail: het vliegtuig was kapot), kwam ik twee uur later aan in Cancun (Mexico) dan gepland. Het was goedkoper om op Cancun te vliegen dan op Guatemala Stad en ik had de 20-urige busreis daarmee al geaccepteerd. Tenminste, ik had berekend dat het zoiets zou zijn. Ok, ik geef toe, misschien had ik dat toch een ietsiebietsie beter moeten plannen. Van de andere kant, anders had ik niet meegemaakt wat ik mee heb gemaakt, wat ik jullie zometeen ga vertellen.

Bepakt en bezakt, om 21u lokale tijd, in een nog bloedheet Cancun aangekomen, liep ik vol goede moed naar het busstation om direct naar Palenque te gaan, de andere kant van de provincie, zodat ik niet via Belize in Guatemala aan hoefde komen. Er wachtte me een tegenvaller: “Maar mevrouw, er zijn helemaal geen directe bussen vanuit hier naar Palenque, u moet eerst naar het hoofdbusstation in Cancun. Deze bus gaat daar naartoe”- “Oh”. Op z’n latino’s, mengde zich ongeveer alle Mexicaanse omstanders zich in deze doodlopende conversatie. De één wist wel te vertellen dat er direct bussen naar Palenque gaan, de ander opperde dat je eerst via Mérida moest. Zonder goed de kaart van Mexico bestudeerd te hebben en met een enorme jetlag, nam ik maar even klakkeloos aan dat de Mexicanen het wel wisten. Ik kocht mijn ticket naar het hoofdbusstation van Cancun en een Mexicaanse jongen van mijn leefdtijd had besloten mij op sleeptouw te nemen, zodat ik uit de bus zou stappen wanneer dat moest. Met een tussenstop begreep ik dat hij zijn ticket nog niet betaald had, omdat zijn creditcard niet werkte op de airport. Die had hij gekregen van zijn in Nederland wonende moeder, omdat hij in op zijn Eurotrip in Parijs was beroofd. Ik kreeg medelijden met hem, hij leek de waarheid te spreken en ik kon me wel voorstellen dat zijn situatie erg vervelend was, zonder geld. Hij woonde in Mérida en moest de volgende ochtend in Campeche werken (dat lag 2 uur er vandaan en op de route naar Palenque). Hij bood me aan om me het ticket terug te betalen wanneer hij thuiskwam en om me de volgende ochtend naar Campeche te liften. Na zo’n lange vlucht en 6-urige busreis, bedacht ik dat ik misschien wel een douche kon gebruiken en ook een gratis lift klonk niet verkeerd. En zo geschiedde. Ik kreeg netjes het geld terug, had een heerlijk loude (!) douche, de volgende ochtend weer op tijd op voor het vervolg van een nog o-zo-lange reis in het vooruitzicht en ik had er weer een Mexicaanse vriend bij. Als afsluiting van deze opeenvolging van allerlei toevalligheden, werd ik getrakteerd op de enige echte authentieke Mexicaanse maistaco’s en ik vervolgde mijn route naar mijn geliefde eindbestemming.

Van Campeche nam ik de bus naar Villahermosa, van Villahermosa naar Palenque, totaal zo’n 12 uur. In Palenque zocht ik om 12u ‘s nachts nog tevergeefs naar een eventueel verloren busje naar Flores die toevallig op me stond te wachten, maar helaas. Niets meer dan de harde waarheid. Uiteraard had ik al uitgebreid staan praten met de buschauffeur, inmiddels was mijn adrenaline tot boven mijn hoofd gestegen, omdat Flores nu nog maar één directe bus verwijderd was. Toen ik hopeloos zocht naar die ene laatste bus, kreeg hij medelijden met me, en ook hij nodigde me wederom uit voor een heerlijke portie taco’s met flink wat pepers en sausjes. Hij leidde me vervolgens naar het goedkoopste hostel, waar ik de volgende ochtend weer om 5 uur buiten stond.
Met nog niks geboekt, wilde ik de enige directe bus per dag van Palenque naar Flores niet missen. Yeah right. Direct. Ik werd alweer snel van mijn wolkje geblazen toen bleek dat deze 9 uur durende reis via 2 busjes, een taxi en jawel, een bootje zou zijn. De weg was meest onverhard en op de grens had ik een discussie van 15 minuten met een Guatemalteekse douanier. Ze vroegen geld voor de stempel, maar dat mag helemaal niet. Ze hadden zogenaamd ook geen bonnetje als bewijs dat ik betaald had. Ze wisten ook dondersgoed dat ze het niet mochten vragen. Ik had het al gegeven, maar toen ik zag de die hele studentengroep uit de V.S. niet betaalde, wilde ik uiteraard ook mijn geld terug. Gelukkig liet mijn Spaans deze discussie toe, en leidde het tot een hele hoop dreigementen van de douanier. Hij vroeg nogmaals om mijn paspoort, om zogenaamd mijn naam te controleren. Dat vertrouwde ik voor geen meter en hield het maar omhoog tegen het glas. Uiteindelijk gaf hij het geld terug. Ik had geluk, vond hij, want hij kon me voor elk akkefietje een flinke boete geven of me de gevangenis in bonjouren. Heerlijk.
Als even gehaatte vrienden, vervolgde ik erna mijn reis en kwam ik ‘s avonds aan op bestemming. Twee contacten die ik had opgedaan in januari, Jan, de medewerker van Hostel Los Amigos, en Alex, de gids van El Mirador en Tikal, waar ik goed bevriend mee ben geraakt, waren op de hoogte van mijn komst en stonden te wachten in het beroemdste hostel van het eiland. Het was fantastisch om te zien dat eigenlijk alles nog hetzelfde eruit ziet en er dezelfde sfeer hangt. En het geweldigste van alles was: ik had nog steeds het gevoel wat ik een half jaar geleden had. Sterker nog: de andere helft van mijn hart kwam thuis.

Vanaf toen is eigenlijk alles heel snel gegaan en ik moet echt elke dag nog drie keer vragen welke dag van de week het is, want ik ben het compleet kwijt. Maar dat hoort misschien wel bij het vrije gevoel wat Latijns-Amerika me geeft. Àls er al iets moet gebeuren op een bepaalde dag van de week, dan gebeurt het toch pas mañana, mañana. Het hoort gewoon bij de levensstijl.

Afijn, laat ik mijn verhaal over de hereniging met mijn eilandje maar eens voortzetten. Handig dat ik Flores al kende, want ik ben eigenlijk direct naar het hostel gegaan waar ik eerder bleef. De intentie was om later wat te zoeken om me te settelen, maar daar was het eigenlijk bij gebleven. Na welgeteld twee nachten enigszins bijgeslapen te hebben, kwam Alex de gids met de vraag of ik de volgende dag mee naar El Mirador ging. Er was geen kokkin beschikbaar, dus dan kon ik hem daarmee mooi helpen. In januari had hij het er al over dat als ik werk zocht, ik hem wel mee kon helpen om dat soort jungletours voor hem kon verkopen. Nou, het antwoord is waarschijnlijk voor iedereen helder. Natuuuuuuuuurlijk. Ik wist dat er archeologen momenteel aan het werk zijn om nog meer verloren Mayaschatten bloot te leggen, dus ik was erg benieuwd wat ze te vertellen hadden.

In tegenstelling tot een half jaar geleden, waren de paden perfect wandelbaar: geen modder, geen moeras, geen vastgrijpen aan bomen met doorns. Onderweg had ik zelfs de gelegenheid om wat op mijn nieuwe blauwe gitaar te tokkelen, die ik de dag van te voren had gekocht. Na 42 kilometer noordwaarts door de jungle te hebben getrokken, kwamen we met ons groepje van acht verschillende landen weer aan in het ruïnecomplex van El Mirador. Een introductie werd gegeven door een van de projectleiders van het archeologisch project, iemand die er al 26 jaar van zijn leven aan had gewijd. Geweldig. Ronduit vertelde hij over dingen die ze recent gevonden hadden. Later die avond had ik nog het privilege om het geïmproviseerde junglekantoor te bezoeken, waar alle gevonden materialen worden getekend en geanalyseerd. Zo had ik ineens een jaguartand in mijn handen van ruim 2000 jaar geleden en verschenen er allerlei gekleurde tekeningen van de hedendaagse flora en fauna tot in perfectie, inclusief live uitleg van de tekenares. Ongelooflijk. Daarna hebben we met het groepje nog heerlijk gezongen en gitaar gespeeld, kaarslicht erbij en een meegesmokkeld flesje rum weggepimpeld. Dat miste ik wel ja, die junglenachten.
Zoals gebruikelijk, wandel je de derde dag door het complex en bezoek je de hoofdtempels. Het was de 42 kilometer weer helemaal waard. Ter plekke zag je de 250 specialisten stukje bij beetje de tempels blootleggen en kregen we uitleg van wat ze gevonden hadden. Ik vond het fascinerend. Hulp hadden ze helaas niet nodig voor de laatste twee weken, maar wie weet hoe het er over een jaartje ervoor staat!
Na nog twee dagen terughiken met af en toe een aap, een spin of een slang, was eindbestemming Flores weer in zicht. Met de groep hebben we daar nog een heerlijke afsluiting gehad. Bijzonder hoe je in vijf dagen zo hecht kunt raken. Ook mooi om te zien hoe iedereen de hike op zijn manier beleeft. Iedereen was het wel over één ding eens: het was zeer zeker geslaagd!

Na de trek kreeg mijn leventje in Flores van nog korte duur al een belangrijke wending. Dat kokkerellen beviel me eigenlijk wel en ik had zo eens overlegd met Alex of het mogelijk was om me ook bij die tour agency aan te melden als kokkin. Hij had het zelf erover om zijn eigen agency op te starten, omdat de zaken nogal wat corrupt lopen daar en hij wilde zijn broer daar ook bij betrekken. Daar had hij dan wel hulp bij nodig… Leek me eigenlijk best een goed idee, ik heb toch werk nodig en ondertussen kan ik dan gewoon nog als kokkin aan de slag. Ik kijk wel wat daar uitkomt, het zal vast wel even duren voordat er iets daadwerkelijk begint te lopen. Tot die tijd, gewoon rijst, bonen en tortillas klaarmaken!

Zo. Mijn Guatemalteekse koffie is inmiddels op en het lijkt me een goed idee om het voor vandaag hier maar even bij te laten. Ik stop mijn ouderwetse pen maar weer lekker terug waar ik hem vandaag heb gehaald en dan geef ik hem zijn welverdiende rust tot de volgende blog. Ondertussen geeft mij dat dan weer tijd om weer goed wat verhalen te creëren, zodat jullie thuis ook weer wat te doen hebben. Wanneer dat zal zijn, is weer een groot raadsel, want waar ik momenteel zit, is geen stroom en laat staan internet. Ook mijn telefoon is gestolen in El Mirador, dus ik ben alleen bereikbaar via facebook en hotmail. Maar, dat mag allemaal de pret niet drukken, ik probeer in ieder geval regelmatig alles te checken. In ieder geval bedankt voor het doorwerken van dit bijna-boekwerk, que les vaya muy bien, het ga jullie allemaal heel goed!

Veel liefs uit Guatemaya,

Emma.